Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Cineworld: Tρεις Μέρες Ευτυχίας


«Τρεις μέρες ευτυχίας»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Σενάριο: Δημήτρης Αθανίτης
Παραγωγή: 2011. Διάρκεια 90΄
 Γράφει ο Αντώνης Τολάκης
« Πως μπορείς κανείς να δώσει σχήμα σε κάτι που δεν υπάρχει; » Αντιμέτωπες με τα αδιέξοδα της ζωής τους, οι τρεις νεαρές ηρωίδες του Αθανίτη κατατρύχονται συνεχώς από αυτό το ερώτημα. Και σχεδιάζουν : η Άννα σχεδιάζει το γάμο της, που στηρίζεται στα ερείπια της διαλυμένης της οικογένειας, η Βέρα το μέλλον της , που σφραγίζεται ανεξίτηλα από το θάνατο της μητέρας της, η Ιρίνα το όνειρο της, που λέγεται απόδραση από την εγκληματική «οικογένεια» που την εκδίδει. Μόνο που σχεδιάζουν για λίγο. Για τρεις μέρες. Όσο χρειάζεται για να διαπιστώσουν τελικά ότι η ευτυχία δεν έχει σχήμα. Κι όσο χρειάζεται για να μας πει ο σκηνοθέτης ότι η ευτυχία έχει μόνο χρώμα.
Ένα παγωμένο μπλε χρώμα που διαποτίζει ,απ΄ άκρη σ΄ άκρη, όλη την ταινία, μονότονο σκοτεινό, σχεδόν απόκοσμο. Ένα ψυχρό φως που διαστέλλει το υπαρξιακό κενό των ηρωίδων, που επιτείνει τις συναισθηματικές αντιφάσεις και τις ψυχολογικές συγκρούσεις τους. Που έλκει τα βλέμματά τους στο εκτός κάδρου πεδίο, ακινητοποιώντας τη μελαγχολική τους διάθεση στο μπλε φόντο της Αθήνας . Σ΄ ένα φόντο αφιλόξενο, άδειο από ανθρώπους αλλά γεμάτο από τσιμεντένιους όγκους κι αυτοκίνητα.
«Όπως το φόντο παραμένει κάτω από το σχήμα, έτσι και το πραγματικό χρώμα εξακολουθεί να υπάρχει κρυμμένο κάτω από τις όποιες εμφανίσεις του » γράφει ο Merleau-Ponty, αρνούμενος να πιστέψει ότι ο κόσμος αποτελείται από χρωματικές ποιότητες, προδιαγεγραμμένης νοηματικής απόδοσης.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Αθανίτης αντιτίθεται στο προφανές του ρεαλισμού και οδηγείται στην φαινομενολογική αντίληψη ότι το ΄΄πραγματικό΄΄ χρώμα στην ταινία του είναι η δυνατότητά του να δηλώνει τα πράγματα που ΄΄ενορώνται΄΄, που υποθάλπονται στην κινηματογραφική εικόνα και υπονοούνται, τελικά, ως σύμβολα ή μορφές της ατομικής πολυπλοκότητας. Κι ότι το ΄΄πραγματικό΄΄ χρώμα- το ψυχρό μπλε που ποτίζει κάθε καρέ του φιλμ- είναι ίδια  η αφαιρετική του δύναμη, μια εικαστική αποψίλωση του ρεαλιστικού πεδίου, που λειτουργεί για χάρη ενός άλλου, εσωτερικότερου και βαθύτερου, ικανού να διερευνά το ασυνείδητο και τις προθέσεις της ανθρώπινης ευαισθησίας.
Αρνούμενος την κινηματογραφική εξομοίωση της φυσικής πραγματικότητας, στο βαθμό που είναι ανίκανη να αρθρώσει το βαθύτερο νόημα που επιζητά κάθε γνήσια καλλιτεχνική έκφραση, ο Αθανίτης χρησιμοποιεί το ψυχρό μπλε, ως το ΄΄πραγματικό΄΄ χρώμα μιας ταινίας που φιλοδοξεί να αποσπάσει τα κρυφά νοήματα πέρα από τα δραματουργικά σχήματα του ρεαλισμού. Γι΄ αυτό κινηματογραφεί τα βλέμματα, τις ανεπαίσθητες κινήσεις των σωμάτων, τις αδιόρατες συσπάσεις των μυών. Με κοντινά πλάνα, προσκολλημένα επίμονα στα πρόσωπα, αρνητικά κάδρα, διαβρωμένα από νεκρούς χρόνους και σιωπές, δημιουργεί ένα οπτικό στυλιζάρισμα που σαγηνεύει αλλά κυρίως παγιδεύει: τα κρυμμένα πάθη, τις μύχιες σκέψεις, το ανείπωτο αίσθημα, τα ασχημάτιστα όνειρα. Ή αλλιώς, την ευτυχία.

 http://www.cineworld.gr/?p=2615#.T4XySaB4LYw.facebook

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου