ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Ελλάδα, 2011. Σκηνοθεσία-σενάριο: Δημήτρης Αθανίτης. Ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κατερίνα Φωτιάδη, Νικολέτα Ντρίζη, Ερρίκος Λίτσης, Λουκία Πιστιόλα, Κρις Ραντόνοφ.
Το σεξ, η έλλειψη επαφής, η μοναξιά, τα χαμένα όνειρα, αλλά και το χρήμα και ο θάνατος είναι τα βασικά θέματα της ταινίας «Τρεις μέρες ευτυχίας» του Δημήτρη Αθανίτη. «Πόσο κρατάει η ευτυχία;», ρωτάει μια από τις νεαρές ηρωίδες. «Ένα λεπτό; μια ώρα; μια μέρα;» Στην ερώτηση αυτή προσπαθεί να απαντήσει ο σκηνοθέτης μέσα από τα στιγμιότυπα της ζωής τεσσάρων γυναικών: τριών νεαρών κοριτσιών και μιας μεσήλικης γυναίκας. Η μια, υπάλληλος σε βιβλιοπωλείο, ετοιμάζεται να παντρευτεί τον εκλεκτό της καρδιάς της, που την παραμονή του γάμου τους την απατά με μια πόρνη, την Ιρίνα (σ’ ένα είδος βιαστικού bachelor party που διοργανώνουν γι’ αυτόν δυο φίλοι του), η άλλη, η πόρνη, με μια δήθεν σταθερή σχέση μ’ έναν ηλικιωμένο που, για χάρη της, είναι έτοιμος να εγκαταλείψει την οικογένειά του, ενώ η Ιρίνα ονειρεύεται να φύγει κάποτε για τον Καναδά και που βλέπει τα όνειρά της να καταρρέουν, όταν ο νταβαντζής και οι «προστάτες» της την αναγκάζουν να επιστρέψει στους κόλπους της «οικογένειας», με την τρίτη, που έχει πέσει σε κατάθλιψη, σύζυγο του εραστή της Ιρίνας, να οδηγείται στην αυτοκτονία, ενώ η κόρη της επιστρέφει από τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο για ν’ ανακαλύψει την αλήθεια για τους αποξενωμένους γονείς της.
Οι ιστορίες εκτυλίσσονται σε μιαν Αθήνα που παίζει κυρίαρχοι ρόλο στην ταινία, με τους αφιλόξενους δρόμους, τους βουτηγμένους στα βουητά αυτοκινητόδρομους, τις γέφυρες πάνω από τις γραμμές του τρένου, τα απρόσωπα δωμάτια των ξενοδοχείων, όλα φωτογραφημένα έτσι που να δημιουργούν μιαν αλλόκοτη ατμόσφαιρα, στην οποία συμβάλλει και η μονοχρωμία των εικόνων, δίνοντας την εικόνα μιας αφιλόξενης πόλης.
Με μια κάμερα που επιμένει στα κοντινά, συχνά γκρο πλάνα των προσώπων, ώστε να τονίζεται άλλοτε ένα ένοχο βλέμμα, άλλοτε η μοναξιά και η αναποφασιστικότητα, άλλοτε η ελπίδα ή η χαρά κι άλλοτε η λύπη και η απόγνωσή τους (σε μιαν από τις πιο πετυχημένες και εντυπωσιακές σκηνές, βλέπουμε σε γκρο πλάνο το ένα μάτι της Ιρίνας που, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, περιμένει την αντίδραση του νταβατζή της), με λιγοστούς, μινιμαλιστικούς διαλόγους, με τη σιωπή συχνά να κυριαρχεί στις σκηνές (αναφέρω υποδειγματικά εκείνη με τον ηλικιωμένο σύζυγο και τα λουλούδια, ή εκείνη με τη γυναίκα του να τον σερβίρει σ’ ένα σιωπηλό δείπνο πριν από την αυτοκτονία της συζύγου), ο σκηνοθέτης έφτιαξε ένα ψηφιδωτό της ζωής μιας μικροαστικής, οδηγημένης σε πολλαπλά αδιέξοδα, κοινωνίας, που δεν είναι αμέτοχη στην όλη κοινωνική/οικονομική/πολιτική κρίση. Μια ταινία που δείχνει πως ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, παρά τα εμπόδια και τις κατά καιρούς παλινωδίες, έχει ακόμη πολλά, συχνά συναρπαστικά, να μας πει.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου