Πόλη Κρυμμένη Μια εγκατάσταση του Δημήτρη Αθανίτη

CAMP Contemporary Art Meeting Point

4 Efpolidos & 2 Apellou str., Kotzia Square, Athens
 

Το CAMP, παράλληλα με την έκθεση Lost in Athens, παρουσιάζει την εγκατάσταση-προβολή του Δημήτρη Αθανίτη «Πόλη Κρυμμένη».
Eγκαίνια: Παρασκευή 13.1.2012
Διάρκεια: Παρασκευή 13, Παρασκευή 27, Σάββατο 28 Iανουαρίου 2012 

Μια άγνωστη πόλη ξεπηδά μέσα από τις ταινίες του Δημήτρη Αθανίτη. Από τις ασπρό-μαυρες πρώτες ταινίες, ως το σκληρό μπλε της τελευταίας, εικόνες απροσδόκητες έρχονται να επανασυνθέσουν μια πόλη άγνωστη, απόκοσμη, κρυμμένη καλά. Οι χώροι κινηματο-γραφούνται σαν πρόσωπα. Αναπνέουν υπόκωφα, έχουν έντονα σημάδια ζωής. Χώροι που δεν υπάρχουν πια, χώροι που έχουν μεταμορφωθεί, χώροι που δεν μπορείς να αποκρυπτο-γραφήσεις. Μια πόλη κρυμμένη.


Στοχεύοντας στην ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, η Πόλη Κρυμμένη είναι μια πρωτότυπη σύνθεση με οπτικό υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες φιξιόν του σκηνοθέτη, όπου η πόλη έχει μια ιδιαίτερη θέση.


«Η ‘αρχιτεκτονική’ του ματιά καθηλώνει…»
περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

http://campoint.gr/?p=800

Αρτηρία Λευκάδα. Κινηματογραφικό αφιέρωμα.

Παρασκευή, 18 Noεμβρίου: Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο.
Σαββατο, 19 Νοεμβρίου: Τρεις Μέρες Ευτυχίας

 

ΠΟΛΗ ΚΡΥΜΜΕΝΗ, Εγκατάσταση, TINT, Δημήτρης Αθανίτης

 Aπό τα εγκαiνια στην ΤinT, Θεσσαλονίκη, 10 Νοεμβρίου 2011.

 

Oι Τρεις Μέρες Ευτυχίας στο Φεστιβάλ Θεσσ/κης

Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, ώρα 14.00, προβολή στην Αγορά.

τ

Avant Premiere στη Θεσσαλονίκη,Δευτέρα 31/10/2011

ΠΟΛΗ ΚΡΥΜΜΕΝΗ, Εγκατάσταση, Δημήτρης Αθανίτης

Η "αρχιτεκτονική" του ματιά καθηλώνει... (ΣΙΝΕΜΑ 219)
  Η γκαλερί ΤinT παρουσιάζει την εγκατάσταση-προβολή με τίτλο "Πόλη Κρυμμένη" του σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη. Η παρουσίαση γίνεται με αφορμή την προβολή της νέας ταινίας του γνωστού σκηνοθέτη με τίτλο "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" στην αγορά του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 

 
Στοχεύοντας στην ανακατασκευή-αποκάλυψη της εικόνας της πόλης, η Πόλη Κρυμμένη είναι μια πρωτότυπη σύνθεση με οπτικό υλικό από έξι μεγάλου μήκους ταινίες φιξιόν του σκηνοθέτη, όπου η πόλη έχει μια ιδιαίτερη θέση .
Μια άγνωστη πόλη ξεπηδά μέσα από τις ταινίες του Δημήτρη Αθανίτη. Από τις ασπρό-μαυρες πρώτες ταινίες, ως το σκληρό μπλε της τελευταίας, εικόνες απροσδόκητες έρχονται να επανασυνθέσουν μια πόλη άγνωστη, απόκοσμη, κρυμμένη καλά. Οι χώροι κινηματο-γραφούνται σαν πρόσωπα. Αναπνέουν υπόκωφα, έχουν έντονα σημάδια ζωής. Χώροι που δεν υπάρχουν πια, χώροι που έχουν μεταμορφωθεί, χώροι που δεν μπορείς να αποκρυπτο-γραφήσεις. Μια πόλη κρυμμένη.

 
Ο Δημήτρης Αθανίτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και αρχιτεκτονική. Η πρώτη ταινία του "Αντίο Βερολίνο" (1994) κέρδισε δύο διακρίσεις στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έγινε καλτ, ενώ η δεύτερη ταινία του "Καμιά Συμπάθεια Για Το Διάβολο" (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας με την Λένα Κιτσοπούλου. Η ταινία του "2000+1 Στιγμές" επιλέχτηκε από τον αυστραλό σινεάστ Μπιλ Μουσούλη ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες για το 2001 στο Senses of Cinema, ενώ είχε διεθνή αναγνώριση με κριτικές στα Variety, Sequenses, Age, κ.α. Η τελευταία ταινία του, "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" άνοιξε το ελληνικό τμήμα στο Διεθνές Φεστιβάλ της Αθήνας. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και γενικός γραμματέας της.

Εγκαίνια: Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου, ώρα 7.30 μμ.
Διάρκεια εγκατάστασης :10 -19 Νοεμβρίου.

http://www.tintgallery.gr/greek/upcoming_press.asp?cateid=1

ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ , Typologos.com

του Δημήτρη Αθανίτη, Typologos.com
 

Για μένα το σινεμά είναι ένα νυστέρι για να μπεις βαθιά στην πραγματικότητα γύρω σου. Ταυτόχρονα, είναι το απόλυτο όχημα για το ταξίδι. Ότι πιο κοντινό υπάρχει στο όνειρο. Με αυτές τις αντιφατικές πλευρές παλεύω κάθε φορά, σε κάθε ταινία που κάνω. Μόνο που τελικά δεν είναι καθόλου αντιφατικές. Αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλό-υπονομεύονται. Γιατί το πραγματικό ταξίδι δεν έχει βεβαιότητες. Και το πραγματικό όχημα για το κινηματογραφικό ταξίδι είναι το βλέμμα.

Όταν συναντώ κάποιον ηθοποιό για μια καινούργια ταινία, αυτό που με ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα, είναι το βλέμμα του. Το βλέμμα είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Ένα σιωπηλό βλέμμα μπορεί να πει όσα χίλιες λέξεις. Το σινεμά που κάνω είναι πάνω στο βλέμμα και στο σώμα. Και τέλος πάνω στην πόλη. Γιατί στην εικόνα της πόλης αποτυπώνονται όλα όσα ζούμε, όσα σκεφτόμαστε αλλά και το παρελθόν μας, η ιστορία μας είναι όλα γραμμένα εκεί.

Δημήτρης Αθανίτης

8/10/11

……………………………………………………………………………………………..
©Typologos.com 2011- Το τρέιλερ της ταινίας «2000+1» στιγμές δόθηκε από τον κ. Δημήτρη Αθανίτη για να προβληθεί μόνο ως συνοδευτικό στο συγκεκριμένο κείμενο.

Η ευτυχία δεν χαρίζεται- Η αλλαγή της κοινωνίας θα είναι βίαιη, Typologos.com

Δημήτρης Αθανίτης:«Η ευτυχία δεν χαρίζεται- Η αλλαγή της κοινωνίας θα είναι βίαιη»

Toν θεωρούν άλλοτε ως τον «σκοτεινό» κινηματογραφιστή κι ενίοτε έναν σκηνοθέτη γεμάτο «παιδικότητα». Ο Δημήτρης Αθανίτης (φωτογραφία) «κινείται» πάντοτε στην «κόψη του ξυραφιού» εντός του καμβά της έβδομης τέχνης, όπου ψάχνει να βρει τώρα την απάντηση στο θέμα της σχέσης του χρόνου και μιας έστω ευτυχισμένης στιγμής μέσα από τη νέα ταινία του, που τιτλοφορείται: «Τρεις ημέρες ευτυχίας».
Ως δημιουργός και φιλοσοφημένος άνθρωπος πιστεύει ο ίδιος ότι η ευτυχία δεν χαρίζεται και θεωρεί πως η ανάταση θα έρθει μέσα από την απόγνωση. Συνάμα προφητεύει πως η αλλαγή της κοινωνίας μας, είναι αναπόφευκτη και θα είναι βίαιη, ενώ μιλά στον www.typologos.com για μια προφητική του ταινία, που έβλεπε όσα ερχόταν.
Ο «ταξιδευτής» του ελληνικού σινεμά αποκαλύπτεται μπροστά σας, μοιράζοντας «δροσταλιές» γνώσης για το βαθύτερο νόημα της ζωής και το αύριο της κοινωνίας μας:
 
Ο τίτλος της νέας σου ταινίας είναι «Τρεις ημέρες ευτυχίας». Ουσιαστικά με τον ίδιο τον τίτλο βάζεις από μόνος σου ένα ερώτημα στον θεατή. Άραγε, μπορεί να έχει «Τρεις ημέρες ευτυχίας» ο κάθε άνθρωπος; Ο τίτλος της ταινίας βάζει ουσιαστικά το θέμα του χρόνου σε σχέση με την ευτυχία. Όμως στο ερώτημα, αν όλοι μπορούν να έχουν τρεις μέρες ευτυχίας την πραγματική απάντηση θα τη δώσει καθένας μόνος του. Η ευτυχία δεν χαρίζεται. Και ταυτόχρονα, μοιάζει να είναι εξαιρετικά άπιαστη. Μου έκανε εντύπωση η ατάκα μιας ηθοποιού στην οντισιόν που έκανα ψάχνοντας τα πρόσωπα της ταινίας. Βλέποντας ότι ήμουν πολύ δύσκολος, μου είπε: «ηθοποιούς για τη ταινία θα βρεις, τρεις μέρες συνεχόμενης ευτυχίας, δεν ξέρω». Βέβαια, αγνοούσε ότι ο τίτλος κάθε άλλο παρά κυριολεκτεί.
-Στην ταινία πλανιέται ο δεσμός της οικογένειας, που κυριολεκτικά έγινε θρύψαλα στις ημέρες μας και λόγω της οικονομικής κρίσης . Τι διαισθάνεσαι ως δημιουργός έρχονται ημέρες απόγνωσης ή ανάτασης;
Η ανάταση θα έρθει μέσα από την απόγνωση. Χωρίς φόβο, με ορθάνοιχτα μάτια, πρέπει πρώτα να δούμε την αλήθεια στον καθρέφτη. Και η αλήθεια είναι ότι η «οικογένεια» έχει καταστρέψει τη χώρα.
Λειτουργεί τελείως αντικοινωνικά, υποκαθιστώντας την κραυγαλέα απουσία συλλογικού οράματος. Στις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», η οικογένεια είναι στο κέντρο, σαν πηγή καταπίεσης και εξαπάτησης. Οι ηρωίδες μου εξεγείρονται απέναντι στο δρόμο που η οικογένεια τους επιβάλλει.
-Πάλι χρησιμοποιείς τρία γυναικεία πρόσωπα και στο συγκεκριμένο φιλμ. Τρία πρόσωπα, που μάχονται για την ευτυχία. Μήπως, καθεμιά από αυτές δεν συμβολίζει και κάτι το διαφορετικό; Γιατί όλες καταλήγουν σε μια βίαιη ενηλικίωση; Μήπως όλα συγκλίνουν στη βιαία αλλαγή της κοινωνίας;
-Ακριβώς, έβαλα τρεις ηρωίδες και όχι μία γιατί δεν ήθελα να μιλήσω μόνο για το προσωπικό θέμα αλλά και για το κοινωνικό. Κάθε μια από τις ηρωίδες της ταινίας συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και κάθε μια δίνει μια πραγματική μάχη για να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο.
Μια μάχη που είναι βίαιη, ακόμη και αιματηρή και οδηγεί σε μια ενηλικίωση επώδυνη. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα. Οι ηρωίδες μου έχουν ή αναγκάζονται να αποκτήσουν την εγρήγορση, που σαν κοινωνία δεν έχουμε ακόμα. Η αλλαγή της κοινωνίας μας είναι αναπόφευκτη και θα είναι βίαιη.
-Ως σκηνοθέτης επιθυμείς πάντοτε ν’ αναδεικνύεις και νέα πρόσωπα ως ηθοποιούς- πρωταγωνιστές στις δημιουργίες σου (κυρίως γυναίκες). Αυτό γίνεται, γιατί επιθυμείς να υπάρχει μια φρέσκια ματιά από πλευράς της υποκριτικής τέχνης ή γιατί οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι βιώνουν αλλιώς τις όλες τις αλλαγές;
Αναζητώ νέα πρόσωπα, γιατί εκεί υπάρχει η γοητεία της ανακάλυψης, του άγνωστου. Θα θυμάσαι ίσως τη Λένα Κιτσοπούλου στο «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο». Η Νικολίτσα Ντρίζη, βασική ηρωίδα στις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», είναι πάλι ένα καινούργιο πρόσωπο. Διάλεξα τρεις νέες γυναίκες σαν ηρωίδες, γιατί σαν γυναίκες και νέες, αντιμετωπίζουν πολύ πιο ακραία τις αντιφάσεις που συσσωρεύονται γύρω μας. Ταυτόχρονα σαν νέες ηθοποιοί, είναι πιο αποφασισμένες να μπουν σε άγνωστους δρόμους.
-Ως άνθρωπος έχεις ταξιδέψει πολύ. Θεωρείς ως συστατικό στοιχείο του κάθε δημιουργού το να έχει δει και να έχει γνωρίσει άλλους λαούς, άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς; Ποιοι κάτοικοι μιας χώρας σε εντυπωσίασαν περισσότερο και γιατί;
Έχω ταξιδέψει πολύ, αλλά έχω ταξιδέψει πιο πολύ μέσα στις πόλεις και ακόμη πιο πολύ μέσα στους ανθρώπους. Με γοητεύει ο κόσμος των ανθρώπων γύρω μου. Θέλω να μπω στον κόσμο τους να αισθανθώ τη γεύση τους. Βρέθηκα στο Βερολίνο αλλά και στο Γιοχάνεσμπουργκ πριν τις μεγάλες αλλαγές. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις τις ομοιότητες και τις διαφορές, ανάμεσα σε δυο κοινωνίες τόσο μακρινές.
-Σε έχουν χαρακτηρίσει ως έναν ώριμο κινηματογραφιστή που έχει την ματιά ενός παιδιού. Μήπως κάθε καλλιτέχνης δεν θα πρέπει να έχει μέσα του την παιδικότητα για να δημιουργήσει;
Με έχουν χαρακτηρίσει ακόμη σαν τον πιο σκοτεινό Έλληνα σκηνοθέτη. Δεν ξέρω αν το σκοτεινός είναι μια έννοια κοντινή στο ώριμος. Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι ότι διεκδικώ την ιδιαιτερότητα της ματιάς μου, και τη δυνατότητα να πάω πιο πέρα από τα κλισέ, από την εύκολη κολακεία του θεατή.
Αυτά τα χαρακτηριστικά περιγράφουν νομίζω την «παιδικότητα» που αναφέρεις και κάθε άλλο παρά αντιφατικά είναι με την ωριμότητα. Ωριμότητα είναι για μένα, το πόσο βαθιά θέλεις να βουτήξεις σε ότι κι αν κάνεις. Και ταυτόχρονα πόσο καθαρή είναι η ματιά σου πάνω σε αυτά που αντικρίζεις.
-Με ποιον από τους χαρακτήρες των ταινιών σου έχεις ταυτιστεί περισσότερο ως άνθρωπος και γιατί;
Με τον Άλεξ, τον σκηνοθέτη-ήρωα της πρώτης ταινίας μου, «Αντίο Βερολίνο». Πέρα από το προφανές της ιδιότητας του προσώπου, ήταν και μια συνολική αντιμετώπιση-έκθεση του εαυτού μου εκείνη τη στιγμή, σαν να πρόκειται για τρίτο πρόσωπο. Έπεσα με αλεξίπτωτο στο ελληνικό σινεμά και βρέθηκα με τη μία να κολυμπάω στα βαθιά. Η έκθεση μέσα από ένα alter ego μου ήταν μεγάλη. Ωστόσο δεν έπαιξα εγώ τον σκηνοθέτη στο «Αντίο Βερολίνο». Έπαιξα τον δολοφόνο του.
-Στην ταινία σου «Φιλοσοφία» έχεις μιλήσει προφητικά για ένα κράτος σε πτώχευση, σαν να έβλεπες το «κραχ» που ερχόταν. Τι σε οδήγησε να μεταδώσεις το συγκεκριμένο όραμα σε μια ανύποπτη εποχή;
Η «Φιλοσοφία», πρώτη μικρού μήκους μου, ένα χρόνο πριν το «Αντίο Βερολίνο», γυρίστηκε το 93 και σύμφωνα με το στόρι, οι πόλεμοι στα Βαλκάνια επεκτείνονται και η Ελληνική οικονομία καταρρέει. Ο Πρόεδρος βγαίνει, κηρύσσει πτώχευση και προτείνει σαν μόνη εναπομείνασα δραστηριότητα, τη φιλοσοφία. Η ταινία τότε αντιμετωπίσθηκε σαν επιστημονική φαντασία και τιμήθηκε μάλιστα με σχετικό βραβείο. Σήμερα, είναι πραγματικότητα. Η ταινία είναι προφητική γιατί ο ρόλος της τέχνης είναι αυτός. Να πάει πιο βαθιά. Να δει πέρα από τις απλοϊκές λογικές των συνθημάτων, να φέρει τον καθρέφτη μπροστά μας. Με δυο λόγια, τα σημάδια αυτού που ζούμε σήμερα υπήρχαν από παλιά. Ποιος όμως ήθελε να τα δει;
-Έχεις μπροστά σου έναν τυφλό που παίζει φλογέρα σε μια εκκλησία και δίπλα να σταθμεύει μια λιμουζίνα, από την οποία βλέπεις να βγαίνει ένας κύριος με σικ κουστούμι. Για ποιον από τους δύο θα έκανες ταινία; Κι αν όχι, γιατί;
Είναι ερεθιστική η εικόνα που περιγράφεις. Όμως, δεν θα έμπαινα στο δίλημμα που βάζεις. Θα έκανα μια ταινία και για τους δύο. Στα μάτια μου είναι και οι δύο, αναπόσπαστα κομμάτια του ίδιου κόσμου. Η θα έκανα κα για τους δύο, ή για κανένα.
-Ας γυρίσουμε στις «Τρεις Ημέρες Ευτυχίας». Που προβλέπεται να ταξιδέψει η ταινία στο εξωτερικό; Έχουν κλειστεί προβολές της ταινίας στους κινηματογράφους άλλων χωρών;
Οι «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» έκαναν πριν ένα μήνα πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ της Αθήνας και θα ακολουθήσει η Θεσσαλονίκη. Πιστεύω ότι θα ξεκινήσει σύντομα και μια πορεία σε ξένα φεστιβάλ.
-Ως κοινωνικό ον κατέχεις και τη θέση του γενικού γραμματέα της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Τι οραματίζεσαι ως άνθρωπος κι ως δημιουργός για τον συγκεκριμένο θεσμό;
Η ίδρυση της Ακαδημίας είναι μια μεγάλη τομή. Οι κινηματογραφιστές, χωρίς να ζητιανέψουμε λεφτά απ’ τη πολιτεία και χωρίς να της εκχωρήσουμε την ανεξαρτησία μας, πήραμε τη πρωτοβουλία να ορίσουμε τους κανόνες στο χώρο μας. Η συμβολική σημασία της κίνησης είναι τεράστια και ξεπερνά τα όρια του κινηματογράφου. Δείξαμε ότι πάνω απ’ όλα αυτή τη στιγμή, πρέπει να λειτουργήσουμε σαν υποκείμενα, και να πάρουμε τη ζωή και το μέλλον στα χέρια μας.
Ακόμη μέσα από τα βραβεία μας και τις δύο χρονιές, δώσαμε δείγματα νέου ύφους και ήθους. Χωρίς την ύπαρξη της Ακαδημίας, ελληνική υποψηφιότητα στα Όσκαρ δεν θα υπήρχε. Θέλω να συνεχίσουμε σ’ αυτό το ύφος και να πάρουμε περισσότερες πρωτοβουλίες για την άνθηση του ελληνικού σινεμά.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν εκκολαπτόμενο σκηνοθέτη;
Να είναι ο εαυτός του και μόνον ο εαυτός του.
©Typologos.com 2011- To τρέιλερ της ταινίας «Τρεις ημέρες ευτυχίας» του κ. Δημήτρη Αθανίτη δόθηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες της συνέντευξης.

Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, kultutosupa.gr

«ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, 31 Οκτωβρίου πρεμιέρα στο κιν/φο Βακούρα. Ακολουθει και πάρτι…

http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5083&catid=54&Itemid=95    Κυριακή, 23 Οκτώβριος 2011

Tο εγκεφαλικό, κοινωνικό φιλμ- νουάρ του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας», σε πρεμιέρα την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου στις 9 το βράδυ στον κινηματογράφο ΒΑΚΟΥΡΑ 1(Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310.233.665) Στην πρεμιέρα θα παραβρεθεί ο σκηνοθέτης, που θα προλογίσει την ταινία του μαζί με κριτικό κινηματογράφου. Μετά τις 11 θα ακολουθήσει πάρτι στο μπαρ Θερμαϊκός (Λεωφόρος Νίκης 21, τηλ. 2310.239.842). Πόσο απέχει το όνειρο από τη ζωή ; Τι είναι τελικά  η ευτυχία ; Τρεις μέρες. Τρεις ιστορίες. Τρεις νέες γυναίκες. Ιρίνα, Άννα, Βέρα. «Οι τρεις μέρες ευτυχίας» είναι μια εξαιρετική, σπονδυλωτή ταινία με ηρωίδες τρεις σύγχρονες γυναίκες στην Αθήνα σε αδιέξοδο. Δίπλα τους οι άντρες είναι δυνάστες και όχι επικοινωνιακοί. Με γαλάζια, ονειρική φωτογραφία, ένταση και ανατροπές, μέσα από τη διαδικασία του νουάρ καταγράφεται μια κοινωνία κατάψυχρη και αλλοτριωμένη.

Συνέντευξη στον Αλέξη Δερμεντζόγλου, Φιλμ Νουάρ

Υπερβάλαμε αναγορεύοντας τα μικρά εγώ μας σε μοναδικό σημείο αναφοράς.

Συνέντευξη στον Αλέξη Δερμεντζόγλου, Φιλμ Νουάρ 20/10/11, www.filmnoir.gr

1. Ποια υπήρξαν τα γενεσιουργά ερεθίσματα για να γυριστούν οι Τρεις μέρες ευτυχίας;

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η αγριότητα που κραυγάζει αλλά και η κρυμμένη, που περνά απαρατήρητη. Και κυρίως το πως όλα αυτά τα ζουν οι γυναίκες.

2. Σε ποιο κινηματογραφικό είδος ανήκει η ταινία σου; Κοινωνικό δράμα, σπονδυλωτή δημιουργία, νεονουάρ, κριτική της ελληνικής κοινωνίας;

Είναι μια σκληρή και ίσως για κάποιους σκοτεινή τανία, με χαρακτήρες αναγνωρίσιμους και ταυτόχρονα αινιγματικούς. Ενα εγκεφαλικό νουάρ με ισχυρές δόσεις συναισθήματος.

3. Επέλεξες το γαλάζιο χρώμα να τυλίγει χώρους και ήρωες. Αποκλείεις έτσι την ελληνική φωτογένεια ή επιστρέφεις στο αγαπημένο σου νυχτερινό, ονειρικό στιλ;

Το γαλάζιο ορίζει τη συναισθηματική γεωγραφία των προσώπων. Και ταυτόχρονα μας αφήνει να δούμε τη πόλη γυμνή κάτω από την επιφάνεια. Μας αφήνει να βουτήξουμε πιο βαθιά, κρατώντας τα ουσιώδη.

4. Όνειρο ή εφιάλτης η ταινία σου, πραγματικότητα ή μυθοπλασία, ρεαλισμός ή δημιουργική αναπαράσταση μετά συμβόλων;

Οι ηρωίδες μου κυνηγούν το όνειρο αλλά ζουν ένα εφιάλτη. Η ταινία τις ακολουθεί στο ταξίδι τους αλλά ξαναφτιάχνει τα πάντα με τα δικά της μέσα.

5. Η ελληνική κοινωνία είναι όπως την περιγράφεις στην ταινία σου. Απάτη, διπλή εκμετάλλευση, εκπόρνευση, άρνηση. Πώς φθάσαμε σ’ αυτή τη μεγάλη ηθική κρίση; Τι ξεχάσαμε, τι αρνηθήκαμε, τι παραβλέψαμε, σε τι υπερβάλαμε;

Ξεχάσαμε το συλλογικό όραμα.Αρνηθήκαμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Παραβλέψαμε ότι η ελληνική οικογένεια λειτουργεί τελικά κόντρα στη κοινωνία. Υπερβάλαμε αναγορεύοντας τα μικρά εγώ μας σε μοναδικό σημείο αναφοράς.

Με πλαστές ταμπέλες και ψεύτικα συνθήματα.

Η σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας, Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

εφημερίδα Μακεδονία Κυριακή 16/10/11

Στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις
Στις Νύχτες Πρεμιέρας προβλήθηκε το “Τρεις ημέρες ευτυχίας” του Δημήτρη Αθανίτη εντυπωσίασε αλλά και σόκαρε το κοινό. Ο σκηνοθέτης είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός. Εννοώ πως το στιλ του ξεχωρίζει, διαθέτει μια δική του οπτική. Το “Αντίο Βερολίνο” και το “Καμιά συμπάθεια για το διάβολο”, διαφορετικά φιλμ νουάρ με άλλους κώδικες, είναι κάποιες μόνον από τις δημιουργίες του που αναφέρω. Οι “Τρεις ημέρες ευτυχίας” είναι ένα σπονδυλωτό φιλμ με ηρωίδες τρεις γυναίκες εκ των οποίων μία είναι η Ιρίνα από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Το φιλμ το ανθολογώ σ’ αυτά που ανιχνεύουν τις σύγχρονες, κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να αφορά και οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μητρόπολη. Είναι ένα κοινωνικό χρονικό αλλά ιδωμένο με άλλο τρόπο. Επίσης, επειδή τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και στον εθνικό κινηματογράφο πολλές σπονδυλωτές δημιουργίες, οι “Τρεις ημέρες ευτυχίας” διαφοροποιούνται και αυτό το θεωρώ ευτύχημά τους.
Το σινεμά δεν είναι συνταγή να την ακολουθήσεις, γιατί ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις φθάνει στην προκατασκευή. Εκείνο που μου αρέσει στο φιλμ του Δημήτρη Αθανίτη είναι ο σκηνοθετικός και αφηγηματικός τρόπος και οι ελλείψεις του.

Σχέσεις που φυλλορροούν
Το εθνικό σινεμά ατενίζει, λοιπόν, κατάματα την κρίση μέσα από την αγωνία των σχέσεων που φυλλορροούν. Μια γυναίκα που εκπορνεύεται, μια άλλη που αρνείται την τελευταία στιγμή το γάμο της, μια τρίτη που εκδικείται τον πατέρα της για το θάνατο της μητέρας. Κοινός τόπος των τριών ιστοριών η μετανάστρια, η άλλη, η ξένη, η Ιρίνα, που θα συναντηθεί με μία από τις υπόλοιπες ηρωίδες ως μια ελπίδα, μια χλομή προοπτική.
Όλη η ταινία κινηματογραφείται στους τόνους του γαλάζιου, που της προσδίδουν δημιουργική μελαγχολία, αίσθηση “παγωμένη” ως μια μετωνυμία του τάφου και ακόμα ένα απόκοσμό, εφιαλτικό στιλ. Το τελευταίο τη μετατρέπει σε ένα είδος θρίλερ, που είναι καθαρά υπαρξιακό. Τι είναι ευτυχία και αυτή η απόστασή της από τη δυστυχία δημιουργεί ένα στοχασμό πικρό με κοινωνική χροιά.

Κρίση θεσμών
Είναι ενδιαφέρον που η έναρξη αυτών των σημειωμάτων γίνεται με μια τέτοια ταινία που συνδυάζει το κοινωνικό με το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό. Οι ιστορίες που αναφέρονται στις “Τρεις ημέρες ευτυχίας” θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε χώρα. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά του ελληνικού τοπίου καθορίζονται από την αντίληψη για το θεσμό του γάμου. Υπάρχει και η ματιά στην οικογένεια, όπως τη νιώθουμε εμείς εδώ στη χώρα μας, αλλά και πώς λειτουργούν ακόμα οι σχέσεις. Πώς θα ήταν όλα αυτά, αν η κινηματογράφηση ήταν απλά ευθύγραμμη και ακαδημαϊκή; Μάλλον κοινότοπη.
Στο φιλμ μού άρεσε η ματιά που νοηματοδοτεί το περιεχόμενο, του δίνει άλλη αντιληπτικότητα. Η σκηνή π.χ. με την κοπέλα στο ασανσέρ με το γιατρό παραπέμπει σαφέστατα στην κατάβαση στον Άδη. Έτσι, λοιπόν, νιώθω μια ελαφρά, υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα, που δίνει στα πράγματα μια άλλη διάσταση. Για μένα το σινεμά είναι και θέμα αντιληπτικότητας.
Επειδή όλες οι ιστορίες έχουν σχεδόν ειπωθεί μέσα από χιλιάδες ταινίες, εκτιμώ ιδιαίτερα όχι το δήθεν αλλά τη σύγχρονη ματιά. Αυτή που τελικά δίνει μια άλλη διάσταση στη “λεγόμένη” πραγματικότητα. Τη μετατρέπει σ’ ένα κολασμένο πεδίο θανάτου, μιζέριας, ζόφου και βαθύτατης “παγωνιάς”. (“Η μεγάλη ανατριχίλα” που θα έλεγε ο Κάσνταν). Έτσι το φιλμ με τρομάζει, νιώθω τη δημιουργική αίσθηση της επαφής με τις εικόνες και τα σημαινόμενά του. Το “Τρεις ημέρες ευτυχίας” είναι μια έμμεση ματιά στην κρίση θεσμών, οικογένειας, σχέσεων που μαστίζουν την κοινωνία μας. Το εθνικό σινεμά κάνει το καθήκον του.

Αξιολόγηση

Αριθμός αξιολογήσεων: 1

Τρέχουσα αξιολόγηση: 5

 

Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα 31 Οκτωβρίου

Φιλμ νουάρ

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ. Στο τεύχος 7 που κυκλοφορεί σε λίγες ώρες: λεπτομέρειες για την πρώτη μεγάλη εκδήλωση του φιλμ νουάρ! Διοργανώνουμε (μαζί με το ΚΕΜΕΣ και το SOUL) την avant premiere της ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου - και ακολουθεί και πάρτι! Λεπτομέρειες στο τεύχος που κυκλοφορεί!!!
www.filmnoir.gr

Η συνέντευξη του μήνα: Δημήτρης Αθανίτης

Η συνέντευξη του μήνα: Δημήτρης Αθανίτης

http://kemes.wordpress.com/2011/09/28
του Στράτου Κερσανίδη
Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» προβλήθηκε το Σεπτέμβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας. Παρακάτω δημοσιεύουμεκριτική για την ταινία και μία συνέντευξη με το σκηνοθέτη.
Σε αναζήτηση της ευτυχίας
Τρεις γυναίκες πιασμένες στις δαγκάνες της απόγνωσης. Η Ιρίνα, η Βέρα και η Άννα ζουν εγκλωβισμένες σε μία πραγματικότητα από την οποία προσπαθούν να ξεφύγουν. Η Ιρίνα ονειρεύεται να φύγει για τον Καναδά, μακριά από την οικογένειά της που την εκδίδει. Η Βέρα ξεκινά μια νέα ζωή την ώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειάς της. Η Άννα ετοιμάζεται να παντρευτεί θέλοντας να διώξει μακριά τα φαντάσματα μιας διαλυμένης οικογένειας που τη στοιχειώνουν. Παράλληλες διαδρομές, διασταυρούμενες με τελικό προορισμό ένα «βίαιο» πέρασμα σε μια επόμενη φάση της ζωής τους.
Ο Δημήτρης Αθανίτης στη νέα του ταινία «Τρεις μέρες ευτυχίας» μοιάζει να ειρωνεύεται, αφού δεν υπάρχει κανένα ψήγμα ευτυχία στην ταινία του. Οι ηρωίδες του βιώνουν μια δυστυχία που μοιάζει απροσπέλαστη, που τις έχει περικυκλώσει και τις βυθίζει στη μελαγχολία και την παραίτηση.
Το σκληρό κι απρόσωπο αστικό τοπίο κυριαρχεί στην ταινία. Με μια φωτογραφία σε διαφορετικούς τόνους του μπλε τονίζεται η απόγνωση των τριών γυναικών. Η Ιρίνα, η Βέρα και η Άννα δε γελούν. Δε χαμογελούν καν. Θαρρείς και γνωρίσουν πως τα όνειρά τους είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση όπως πολλά πράγματα γύρω μας, όπως ο έρωτας, η ευτυχία, η ελευθερία.
Ο σκηνοθέτης ενορχηστρώνει μία μελαγχολική συμφωνία, η μελωδία της οποίας ασφυκτιά στριμωγμένη μέσα σε ένα αδιαπέραστο οικογενειακό στάτους. Σκηνοθετεί με μικρές σεκάνς, πολλές από τις οποίες μοιάζουν με φωτογραφικά ενσταντανέ. Παρατηρεί τις ηρωίδες του από απόσταση, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή. Δημιουργεί μια αποπνικτικά μελαγχολική ατμόσφαιρα αφήνοντας τη συναισθηματική εμπλοκή στα χέρια του θεατή. Ο ίδιος φροντίζει να στήνει εξαιρετικά κάδρα αποδεικνύοντας μια  ιδιαίτερη ικανότητα στυλιζαρίσματος. Δεν πέφτει όμως στη παγίδα της αυταρέσκειας, δεν αφήνει την αισθητική να κυριαρχήσει επάνω στο βαθύτερο νόημα, που είναι η μοναξιά και η απόγνωση, τα δεσμά  (και όχι οι δεσμοί) της οικογένειας, η αναζήτηση του βήματος προς την ευτυχία. Μια ευτυχία  που την πλησιάζουμε, με το ίστατο βήμα προς την κατάκτησή της να μοιάζει με ακροβατικό άλμα γεμάτο κινδύνους.
Μια ταινία ανθρωποκεντρική μέσα από την πάντα ιδιαίτερη ματιά του Δημήτρη Αθανίτη.
Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την ταινία του σε συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Για τη δυστυχία που λέγεται οικογένεια
Γιατί έχεις επιλέξει ως ηρωίδες της ταινίας τρεις γυναίκες; Μήπως επειδή τις θεωρείς πιο ευάλωτες;
Δεν ξέρω αν οι γυναίκες είναι πράγματι πιο ευάλωτες. Σίγουρα όμως βιώνουν πιο έντονα τις αντιφάσεις που μας περιβάλλουν και που γίνονται όλο και πιο έντονες.
Η Ιρίνα, η Άννα και η Βέρα πιέζονται από παντού. Ομως δεν αποδέχονται τους ρόλους που το περιβάλλον τους δίνει. Και κυρίως δεν δέχονται να παραιτηθούν από το όνειρο. Από εδώ ξεκινά κι η ιδέα του τίτλου, που κάθε άλλο παρά κυριολεκτικός είναι. Οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας είναι μια σκληρή ταινία. Δεν χαιδεύει τον θεατή. Ομως για μένα αυτό είναι τελικά αισιόδοξο. Και λυτρωτικό.
Ακόμη μια ταινία σου στην οποία η παρουσία του αστικού τοπίου είναι καταλυτική. Είναι σα να πρωταγωνιστεί η πόλη. Γιατί;
Η πόλη, η Αθήνα είναι πράγματι κάτι σαν κρυφή πρωταγωνίστρια της ταινίας. Γιατί  πάνω στην πόλη βλέπεις όλα τα σημάδια αυτού που συμβαίνει γύρω μας. Η εικόνα της πόλης είναι σαν εικόνα της ψυχής των ηρωίδων μου. Η πόλη που ζούμε, αυτή η πόλη που ζουν οι ηρωίδες της ταινίας είναι μια πόλη σκληρή, αδυσώπητη. Η ταινία, ακολουθώντας τες ασθματικά, διατρέχει την Αθήνα από το κέντρο μέχρι το Σχιστό, από το αεροδρόμιο μέχρι τις Τρεις Γέφυρες. Είναι τυχαίο που η πόλη είναι ένα θηλυκό όνομα;
Γιατί αν και ο τίτλος της ταινίας μιλά για 3 μέρες ευτυχίας, μάλλον η δυστυχία και η απόγνωση κυριαρχούν;
Όποιο όνομα κι αν δίνει κανείς στην ευτυχία, αυτή είναι τελικά ο στόχος και το μέτρο της ζωής μας. Πρέπει να δεις τη κόλαση γύρω σου, πρέπει να τη διασχίσεις, πρέπει να παλέψεις για να πας προς το όνειρό σου. Αν γύρω μας υπάρχει δυστυχία, δε βλέπω γιατί να φοβηθούμε να την κοιτάξουμε κατάματα. Οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας μιλούν για την δυστυχία  που λέγεται οικογένεια. Γιατί η ελληνική οικογένεια είναι πηγή δυστυχίας τελικά. Τόσο ατομικά, αλλά κυρίως κοινωνικά. Οι τρεις ηρωίδες μου ορθώνουν τη ζωή τους κόντρα στην «οικογένεια». Η Ιρίνα θέλει να βγει από την άθλια ζωή που της επιβάλλουν, η Βέρα ανακαλύπτει τι υπάρχει πίσω από το προσωπείο της ευτυχισμένης οικογένειας, η Άννα προσπαθεί να ξεπεράσει το φάντασμα μια διαλυμένης οικογένειας. Κι αυτό δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ανώδυνο.
Η ταινία θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης;
Η ταινία δε θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όχι γιατί δε θέλω εγώ, αλλά γιατί πρέπει να «τιμωρηθεί» που δεν θα κάνει πρεμιέρα εκεί. Ο απόλυτος παραλογισμός. Σε τι επηρεάζει το σινεφίλ κοινό της Θεσσαλονίκης τό γεγονός ότι η ταινία παίχτηκε πριν κάπου αλλου; Σε τι επηρεάζει τους ξένους παραγωγούς, κριτικούς, διανομείς που καλεί και χρυσοπληρώνει το φεστιβάλ; Σε τίποτα! Κι όμως το φεστιβάλ δεν τους δίνει τη δυνατότητα να δουν τη ταινία. Και μιλάμε για ένα απλό πανόραμα ελληνικών ταινιών. Δεν μιλάμε για διαγωνιστικό, όπου ίσως η πρεμιέρα να είχε κάποιο νόημα. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λειτουργεί στην λογική που μας οδήγησε στη κρίση. Επιδοτεί εισαγωγές και κατανάλωση. Η Βενετία έχει δίπλα στο διεθνές, επίσημο ιταλικό διαγωνιστικό. Στις Κάννες οι μισές ταινίες είναι γαλλικές παραγωγές. Στο Βερολίνο, το ίδιο. Κι εδώ, ο παραγκωνισμός της εθνικής ταινίας είναι σημαία.
Κατά πόσο η Πολιτεία στέκεται αρωγός στον ελληνικό κινηματογράφο;
Φέτος δεν θα μπουν λεφτά ούτε σε μία νέα παραγωγή. Ναι, έχουμε κρίση, αλλά υπάρχουν ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Δεν μπορεί η τέχνη που εξάγει το ελληνικό όνομα τόσο δυναμικά, με συνεχή παρουσία και βραβεία σε όλα τα φεστιβάλ, τα όσκαρ, κλπ, να μένει ανενεργή χωρίς χρηματοδότηση. Και την ίδια στιγμή να  χρηματοδοτούνται αφειδώς, ιδρύματα που δεν παράγουν τίποτα, εισαγόμενες παραστάσεις, κλπ. Η ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση. Λοιπόν, το ελληνικό σινεμά είναι μια αναπτυξιακή δράση. Και μάλιστα εξάγωγική. Εξάγει σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, σε μια στιγμή που εποχή που το όνομα Ελλάδα μόνο αρνητικούς συνειρμούς προκαλεί διεθνώς.

Τρεις Μέρες Ευτυχίας: οι DNA και το σαουντρακ 

DNA / Εργαστήριο σύγχρονης μουσικής

Από τη Νίκη Ξένου / ΣΙΝΕΜΑ 222

Έχουν συνθέσει μερικά από τα πιο γνωστά σκορ διαφημιστικών σποτ. Ευθύνονται για τη μουσική μίας από τις πιο ιδιαίτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης («Επιφάνεια»), ενώ έχουν γράψει μουσική και για το θέατρο. Στο βιογραφικό τους συμπεριλαμβάνεται και μια συνεργασία με τον ηγέτη των The Fall, Μαρκ Ι. Σμιθ. Η στήλη συνάντησε τους DNA με μία κινηματογραφική αφορμή, τη δημιουργία του σάουντρακ της νέας ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», που θα κάνει πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο, στο 17^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το Dna Lab είναι η «η προέκταση των DΝΑ, της μουσικής κολεκτίβας που ξεκίνησε το 1997 από τους συνθέτες Αλέξανδρο Χρηστάρα και Μιχάλη Νιβολιανίτη και στη συνέχεια το 2000 απέκτησε την έδρα του στο Dna Lab, στούντιο ηχογράφησης και επεξεργασίας, χώρο έκφρασης και πειραματισμού. Στους συνεργάτες προστέθηκαν οι Γιάννης Σκανδάμης και Γιώργος Ραμαντάνης (Lowtronik). Από το 2008, το Dna Lab ξεκινά την περιπέτεια  της κινηματογραφικής μείξης με ταινίες όπως ο ΄΄Κυνόδοντας΄΄, το ΄΄Guilt΄΄, ΄΄Ο Γιος του Τσάρλυ΄΄, ΄΄Το Κακό 2΄΄, διάφορες μεταγλωττισμένες σειρές κινουμένων σχεδίων και φυσικά το ΄΄Τρεις Μέρες Ευτυχίας΄΄».

Στον κινηματογράφο είναι «όλα διαφορετικά όταν θέλουμε να είναι. Το σημαντικότερο είναι η συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έχει την προσωπική του γλώσσα και αυτό που το ίδιο το περιεχόμενο απαιτεί».

Η συνεργασία με τον Δημήτρη Αθανίτη προέκυψε αρχικά «με την ταινία μικρού μήκους ¨Madonna Calls Fassbinder¨ και συνεχίστηκε με την πρωτότυπη μουσική, τον ηχητικό σχεδιασμό και την τελική μείξη για τη νέα του ταινία».

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Στην τηλεόραση «δουλέψαμε με τον Βασίλη Τσελεμέγκο στην ΄΄Επιφάνεια΄΄. Από το υλικό αυτό προέκυψαν διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων και το Dark Project (www.dnamusic.gr/thedarkproject ), το τραγούδι της σειράς που το ερμηνεύει η Ελένη Πέτα, αλλά και η τηλεταινία ΄΄Ο Δρόμος΄΄, που σήμανε και την αρχή της συνεργασίας μας με την Έλλη Πασπαλά». Σύμφωνα με τους DNA, ο χώρος της διαφήμισης μοιάζει «με χριστουγεννιάτικο δέντρο: τα φωτάκια του άλλοτε τρεμοπαίζουν, άλλοτε σβήνουν και χάνονται, σπάνια δε, λαμπυρίζουν τόσο δυνατά που το φως τους διαχέεται εκεί που δεν το περιμένεις».

ΜΟΥΣΙΚΗ

Στην Αθήνα, το 2001, «συναντήσαμε τον Μαρκ Ι. Σμιθ κι έπειτα ηχογραφήσαμε μαζί του στο Appolo Studios του Δουβλίνου. Ακολούθησαν τελικές ηχογραφήσεις, μείξη στο Dna Lab και το αποτέλεσμα ήταν το ¨Misery¨, με τον ίδιο στα φωνητικά. Αυτή ήταν και η δική του συμμετοχή, ανάμεσα σε άλλες, στο Dark Project». Τώρα, «ετοιμάζουμε μια συλλογή που θα κυκλοφορήσει αρχικά μόνο ψηφιακά, με τίτλο “Dna Selected Works”, που θα περιλαμβάνει μουσικές μας από ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα έργα για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο».

Τρεις μέρες ευτυχίας, η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη |

του Θόδωρου Σούμα /camerastylo

http://camerastyloonline.wordpress.com/2011/10/03/3-meres-eytyxias-se-skinothesia-dimitri-athaniti-tou-thodorou-souma/
Πριν από λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα στις Νύχτες πρεμιέρας, η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, Τρεις μέρες ευτυχίας. Ο Αθανίτης είναι ένας μοντερνιστής, ένας ψαγμένος στυλίστας. Τα έξη φιλμ του συνήθως είναι ταυτόχρονα σύνθετα, πολυπρόσωπα και πολύ ελλειπτικά, αφαιρετικά, με μια τάση μινιμαλισμού. Αυτές οι ιδιότητες τα κάνουν δυσπρόσιτα στον μέσο, ανεξοικείωτο με αυτές τις φόρμες, θεατή. Πρόκειται για σινεμά ιδιότυπο, ιδιόμορφο, απαιτητικό· διαφορετικό και ανεξάρτητο (μικρές παραγωγές, φιλμ στα οποία έγινε blow up ή γυρίστηκαν με ψηφιακή κάμερα), προωθημένων αισθητικών, αφηγηματικών και σκηνοθετικών προδιαγραφών, που -λόγω αυτής του της κατεύθυνσης- δεν μετατρέπεται σε προσιτό, εμπορικό κινηματογράφο κοινής αποδοχής.

Στο προηγούμενο φιλμ του σκηνοθέτη, Η πόλη των θαυμάτων, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων, υπάρχει κάποια αισιοδοξία και θετική ματιά. Το 2011, χρονιά του φιλμ με τον κάπως ειρωνικό τίτλο, Τρεις μέρες ευτυχίας, έχει πια τελειώσει άδοξα η φάση της ανάπτυξης και της ανόδου, έχει έρθει η εποχή της κρίσης, της κοινωνικής αποσύνθεσης και παρακμής, της αιφνιδιαστικής απώλειας της αθωότητας.

Η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, Τρεις μέρες ευτυχίας, παρακολουθεί τρεις διαφορετικές ιστορίες τριών νέων γυναικών σε κρίση και σε αναζήτηση ευτυχίας και διεξόδου στη ζωή τους. Η ταινία και οι χαρακτήρες προσπαθούν να δώσουν σχήμα σε αυτό που ψάχνουν, στην ευτυχία, σε κάτι ρευστό, που διαφεύγει ή που δεν υπάρχει αντικειμενικά. Ίσως αυτό που παρακολουθούμε στο φιλμ είναι λιγότερο η ευτυχία και περισσότερο η δυστυχία, μιας και αυτή κι ο πόνος σφραγίζουν πιο έντονα τις εικόνες που βλέπουμε…

Η αφηγηματική δομή που ακολουθείται είναι η εξής: και στις τρεις ιστορίες, στις τρεις ζωές, κάποια καθοριστικά περιστατικά δρουν καταλυτικά στην εξέλιξη της πορείας της καθεμίας. Πιο συγκεκριμένα, η ζωή της φοιτήτριας Βέρας διαταράσσεται όταν αυτοκτονεί η μητέρα της. Το αποτέλεσμα είναι ότι η οικογένεια διαλύεται ολοκληρωτικά, γιατί παρατάει τον υπεύθυνο για την αυτοκτονία, άπιστο πατέρα της, που τα είχε με την Ιρένα. Στη δεύτερη, και κομβική ιστορία -γιατί απλώνεται και συναντά τις άλλες δύο- η νεαρή, παγιδευμένη και αποκλεισμένη, Ρωσίδα πόρνη Ιρένα αποφασίζει να σταματήσει να πουλιέται και να φύγει στον Καναδά με το φίλο της, απόφαση που επιφέρει την τιμωρία των νταβατζήδων της. Στην τρίτη ιστορία, η Άννα πρόκειται να παντρευτεί, μα η ξαφνική απιστία του αγαπημένου της και αυριανού γαμπρού, στο μπάτσελορ πάρτυ, με την «αγορασμένη» Ιρένα, την κλονίζει και την κάνει να αμφιταλαντεύεται…
Συνδετικός κρίκος, κοινό, κομβικό πρόσωπο των τριών ιστοριών είναι η Ρωσίδα πόρνη. Το μοντάζ των τριών ιστοριών είναι κυρίως παράλληλο, μα μερικές φορές επανέρχεται στα προηγούμενα πρόσωπα, οι ιστορίες μπερδεύονται κι αλληλοεπηρεάζονται και κάποιοι χαρακτήρες τους συναντιούνται.

Το Τρεις μέρες ευτυχίας μας μιλά για την αποξένωση, τη βία, την οδύνη, την εκμετάλλευση και την αδικία (κυρίως εναντίον της γυναίκας), την απελπισία, τη δυσκολία επικοινωνίας, το σαρκικό σεξ και τον έρωτα, την ανάγκη να προχωρήσεις και να συγχωρέσεις… Στο τέλος της μυθοπλασίας, μετά από αρκετές απώλειες, καταστροφές και θανάτους (η μητέρα αυτοκτονεί, η κόρη παρατά τον ανεύθυνο πατέρα και οι Ρώσοι νταβατζήδες σκοτώνουν τον Ρώσο αγαπητικό της πόρνης) γεννιέται μια ελπιδοφόρα σχέση, της Άννας με τον αγαπημένο της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή και η κινηματογράφηση των χώρων με τους αυτοκινητόδρομους, τις αερογέφυρες και πεζογέφυρες, τα φορτηγά, τα τραίνα και λεωφορεία, δηλαδή οι εικόνες των βιομηχανικών, λαϊκών περιοχών. Η δυναμική χρήση τους στα εικαστικά φροντισμένα πλάνα, προδίδει τις αρχιτεκτονικές σπουδές του Αθανίτη.

Το κινηματογραφικό έργο του Αθανίτη, οι έξη μεγάλου μήκους ταινίες του, μπορεί να διακριθεί σε δύο περιόδους εξέλιξής του. Στην πρώτη περίοδο, τα δύο πρώτα φιλμ του, Αντίο Βερολίνο (1994) και Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο (1997), είναι ασπρόμαυρα, σκληρά και λιτά φιλμ. Από αφηγηματική οπτική, πρόκειται για απλές μυθοπλασίες, που εξιστορούν μια μοναδική ιστορία που αναπτύσσεται εξελισσόμενη προς το τέλος της. Με το Όνειρα καλοκαιρινής νύχτας (1999) περνά σε μια μυθοπλασία πολυπρόσωπη, δηλ. με πολλούς χαρακτήρες, που όμως διέπεται από ενότητα χώρου και δράσης (περιστρέφεται γύρω από το ανέβασμα του ομώνυμου θεατρικού έργου του Σαίξπηρ), χωρίς να διασπάται σε παράλληλες αφηγήσεις που ακολουθούν τις πορείες των διαφορετικών χαρακτήρων, όπως αρχίζει να κάνει με επιτυχία αργότερα, με το 2000+1 στιγμές (2000), την Πόλη των θαυμάτων ( 2005) και τις Τρεις μέρες ευτυχίας (2011). Σε αυτή τη δεύτερη, διακριτή περίοδο της φιλμογραφίας του, η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη και ακολουθεί τις πολλαπλές, σε πρώτη όψη παράλληλες (στην πραγματικότητα συγκλίνουσες) τροχιές και ιστορίες των διαφόρων προσώπων της μυθοπλασίας, οι οποίες κάπου, συνήθως προς το τέλος, συναντιούνται.

Οι περισσότερες ταινίες του Αθανίτη διαρκούν γύρω στα 80 λεπτά. Είναι σύντομες λες και η πολύ μεγάλη διάρκεια θα επιβάρυνε ταινίες που χαρακτηρίζονται από εικαστική πυκνότητα και, στη δεύτερη περίοδο της φιλμογραφίας του, από αφηγηματική πολυπλοκότητα.

Like

Be the first to like this post.

Ο Δ. Αθανίτης και η Ν. Ντρίζη στο elculture.gr

• 28.09.2011
• "Μέσα από τις ταινίες αγγίζεις κάποια πράγματα με πιο βαθιές ρίζες κι όχι απαραίτητα του σήμερα"
• Κείμενο: Άννα Ρούτση, elculture.gr

Επικοινώνησα με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη και την ηθοποιό Νικολίτσα Ντρίζη με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στις Νύχτες Πρεμιέρας. Διαβάζοντας το μπλογκ της ταινίας είδα πως ό,τι αφορά τον κινηματογράφο στην Ελλάδα μοιάζει να έχει ήδη ειπωθεί. Μήπως όμως ξεχάσαμε τον άνθρωπο στην Ελλάδα; Θα τον βρούμε κι αυτόν σε μια χαλαρή κουβέντα για την ελληνική οικογένεια, την κινηματογραφική διαίσθηση και τα…σενάρια επιβίωσης.

ελc: Στην ταινία κυριαρχεί η οικογένεια, μια οικογένεια – δεσμώτης.Δ.Α.: Ναι, η οικογένεια είναι το θέμα της ταινίας, σε μια κοινωνική βέβαια διάσταση. Η οικογένεια  όπως έχει λειτουργήσει είναι βασικός παράγοντας διαμόρφωσης  της ελληνικής κοινωνίας. Κάπου όμως χάνεται η συλλογικότητα και το κοινωνικό όραμα. Υπάρχει η αίσθηση ότι είμαστε μια σειρά από οικογένειες, νησίδες μικροσυμφερόντων και απλά συνυπάρχουμε. Αυτό το βλέπεις παντού - και στην πολιτική, όπου δυο- τρεις οικογένειες κυβερνούν για τόσα χρόνια. Για μένα εκεί είναι η ουσία, το απόλυτα επίκαιρο και η καρδιά του προβλήματος που ζούμε σήμερα. Αν δεν υπάρχει η αίσθηση του κοινωνικού ιστού, δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει, να επικοινωνήσει.
Ν.Ν.: Είναι δεσμά που πρέπει να σπάσεις. Δεν είναι εύκολο, πρέπει να περάσεις μεγάλη διαδικασία αμφισβήτησης προκειμένου να εξελιχθείς σαν άνθρωπος. Να τραβήξεις το δρόμο σου μόνος σου. Για μένα η ρήξη είναι ευχής έργο. Βέβαια κατάλοιπα πάντα υπάρχουν. Μεγαλώνοντας εγώ ας πούμε συνειδητοποιώ πως μοιάζω πάρα πολύ στη μαμά μου, σε πράγματα που δεν θέλω. Εκεί χρειάζεται άλλη δουλειά ο καθένας με τον εαυτό του: Τι τα κάνεις αυτά που μένουν, πώς μπορείς να πορευτείς με ή χωρίς αυτά.

ελc: Κι όμως, διαβάζω ότι με τις δυσκολίες τώρα ο Έλληνας στρέφεται περισσότερο προς την οικογένεια, είτε για οικονομία είτε για παρηγοριά.Ν.Ν.: Είναι οξύμωρο να λέμε ότι τώρα στρέφεται, γιατί ο Έλληνας πάντα το είχε το δέσιμο αυτό, ποτέ δεν είχε ξεφύγει απ’ την οικογένεια. Ίσως ακούγεται λίγο καχύποπτο, αλλά νομίζω ότι είναι μόνο για οικονομικούς λόγους ανάγκης, επιβίωσης.
Δ.Α.: Έχω την αίσθηση ότι πάμε προς τα πίσω, κι εκεί η οικογένεια έχει παίξει ΤΟΝ καθοριστικό ρόλο. Επαναπαύεσαι σε ένα εύκολο μαξιλάρι. Και τελικά αυτό που σου περνάνε είναι ένα κακέκτυπο του ίδιου του εαυτού τους

ελc: Η ταινία σου δείχνει την παρακμή μιας κοινωνίας, συνέπεσε ουσιαστικά με την τωρινή μας κατάσταση. Δ.Α.: Την ετοιμάζω καιρό τώρα, οπότε ως ένα σημείο είναι χρονική σύμπτωση, αλλά στο χώρο της τέχνης λειτουργεί κανείς διαισθητικά. Ενδεικτικά το ‘93 έκανα την πρώτη ταινία μικρού μήκους «Φιλοσοφία»: Οι πόλεμοι στα βαλκάνια επεκτείνονται, η οικονομία καταρρέει, ο πρόεδρος κηρύσσει πτώχευση και βγαίνει σε ένα διάγγελμα και λέει η μόνη δραστηριότητα που μας απέμεινε είναι η φιλοσοφία. Τότε είχε πάρει βραβείο φανταστικού σινεμά στη Δράμα. Σήμερα είναι πραγματικό. Μέσα από τις ταινίες αγγίζεις κάποια πράγματα με πιο βαθιές ρίζες κι όχι απαραίτητα του σήμερα. Την απλή καταγραφή της πραγματικότητας θα την κάνει κάποιος άλλος, όχι η τέχνη που μετουσιώνει, πάει σε άλλο επίπεδο

ελc: Ενοχές, φόβο με την κρίση έχετε;Ν.Ν.: Φόβο για τη μελλοντική κατάσταση σίγουρα. Όχι τόσο όσο θέλουν - η τρομοκρατία των ΜΜΕ είναι φοβερή, και μόνο τίτλους να διαβάζεις θες να αυτοκτονήσεις! Η αλλαγή θα είναι επίπονη και θα μας κοστίσει πολύ. Ενοχή δεν έχω, θεωρώ όμως ότι η ευθύνη της γενιάς μου είναι ότι για χρόνια μέναμε αδιάφοροι και αυτό ήταν τρόπος ζωής. Τώρα επιβάλλεται να ενημερωνόμαστε και να ασχολούμαστε με το τι γίνεται γύρω μας.
Δ.Α.: Δεν μπορεί να ανακαλύπτεις ξαφνικά μια κρίση στα καλά καθούμενα. Απλώς δεν ήθελες να τη δεις εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γύριζες αλλού το βλέμμα Εγώ γενικά είμαι βαθιά αισιόδοξος, καμιά φορά μπορεί να είναι κι επικίνδυνο αυτό. Έχω βάλει σαν πρώτη αξία τον χρόνο και συνειδητοποιώ ότι ζω απίστευτα πλουσιοπάροχα  και άνετα, γιατί έχω τον χρόνο μου και τον ζω όπως θέλω. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι είναι μια ευκαιρία για ν’ αλλάξουν τα πάντα, τουλάχιστον να κριθούν από την αρχή. Φοβάμαι ότι το πρόβλημά μας είναι πολύ παλιό, γιατί και η αίσθηση που έχουμε για την ιστορία μας, μετά την αρχαιότητα, είναι ίσως πλαστά φτιαγμένη για να μας χαϊδέψει. Σαν λαός είμαστε βαθύτατα κομπλεξικοί και αλλοτριωμένοι, ντρεπόμαστε να χρησιμοποιήσουμε ακόμα και τη γλώσσα μας.

ελc: Η Νικολίτσα στην ταινία υποδύεται την Ιρίνα που κατά κάποιο τρόπο συνδέει τις ιστορίες μεταξύ τους. Πώς έγινε η επιλογή;Δ.Α.: Είναι ωραίο το πώς έγινε. Είναι από αυτές τις μαγικές συμπτώσεις, μια υπόγεια αίσθηση που σε φέρνει σε επαφή με κάποιον και νιώθεις ότι όλα πάνε καλά. Την είχα δει σε μια ταινία λίγο underground που ελάχιστοι την είχαν προσέξει. Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό σαν εικόνα, σαν ρόλος, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. Αν δεν την έβρισκα στο casting θα την αναζητούσα και μόνος μου. Η Νικολίτσα έχει κάτι πολύ κινηματογραφικό, μια πολύ έντονη αίσθηση και αυτό βέβαια είναι το βλέμμα της.
Ν.: Ναι, αυτό έχει πλάκα. Γιατί κι εγώ όταν είδα το casting είπα ότι αυτό έχει ενδιαφέρον, μην το χάσω με τίποτε. Έφυγα σκαστή από τη δουλειά για να μην το χάσω. Γινόταν της τρελής, είχε άπειρο κόσμο, θα έπρεπε να περιμένω κάνα δυο ώρες και είπα «παιδιά σας παρακαλώ, δέκα λεπτά γιατί έχω δουλειά», άφησα το βιογραφικό και έφυγα.

ελc: Τι σε γοήτευσε στο ρόλο της Ιρίνα;Ν.Ν.: Ότι γεννήθηκε σε εντελώς αντίξοες συνθήκες, κανένα ενδεχόμενο αισιοδοξίας για τη ζωή της, δε σταματά όμως ούτε λεπτό ν’ αγωνίζεται. Έχει κρατήσει ένα κομμάτι της φωτεινό σε σχέση με το πώς ζει - και ονειρεύεται ακόμα! Το έχει κρατήσει ατόφιο αυτό, δεν το έχει μολύνει, δεν παραιτείται ποτέ.
Δ.Α.: Οι γυναίκες στην ταινία δεν παραιτούνται ούτε από τα στοιχειώδη, ούτε από το όνειρο. Έτσι και στην πραγματικότητα.  Επιμένουν να αγωνίζονται από μια χειρότερη και πολύ δύσκολη θέση. Οι άντρες συμβιβάζονται πιο γρήγορα, ενώ τα πράγματα δεν είναι τόσο αυστηρά γι’ αυτούς. Ο ρόλος, η ζωή, οι επιλογές της γυναίκας σήμερα είναι απείρως πιο δύσκολα. Γι΄ αυτό διάλεξα ηρωίδες-γυναίκες. Δεν υπάρχει κάτι πια που η κοινωνία δεν θωρεί προαπαιτούμενο, που να τους το χαρίζει: Να είναι ωραίες, έξυπνες, ικανές, να βγάζουν λεφτά, να στέκουν μόνες τους... Στην ταινία η συμπεριφορά των αντρών  πληγώνει τις γυναίκες. Μια κοπέλα πχ  πρόκειται να παντρευτεί και ο γαμπρός κάνει σεξ με μια ρωσίδα που του φέρνουν στο bachelor party. Λες έλα μωρέ, δεν είναι λόγος να το διαλύσει. Αν το έκανε όμως η γυναίκα τι θα γινόταν; Θα ήταν έτσι απλά; Σχεδόν είναι αποδεκτά αυτά!

ελc: Η ταινία έχει έντονες σκηνές σεξ κι είχα πάντα την απορία πώς νιώθει ο ηθοποιός αλλά και οι δικοί του άνθρωποι με αυτές;Ν.Ν.: Από τη στιγμή που γυρίζεις κάτι, δεν υπάρχουν δύσκολα και εύκολα. Επιφανειακά μπορείς να πεις ότι μια τέτοια σκηνή είναι πιο δύσκολη από το να κάτσεις σε ένα τραπέζι με έναν απλό διάλογο. Αλλά το αντιμετωπίζεις χωρίς πολλές σκέψεις, αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να είσαι χαλαρός! Τυχαίνει και με τους συναδέλφους μου να έχω πολύ καλή σχέση, είχαμε κάνει πρόβες, είχαμε μιλήσει πολύ με τον Δημήτρη, κι έτσι αισθανόμουν άνετα. Οι σκηνές που φοβόμουν ήταν άλλες. Τώρα για το πώς νιώθουν οι άλλοι, δεν ξέρω. Πάντως η μαμά μου δεν το έχει δει ακόμα, της έχω μόνο πει 2-3 πράγματα…
Δ.Α.: Ναι, είναι όντως περίεργο. Έχει συμβεί και σε μένα, αλλά κυρίως με ηθοποιό που αλλάζει τελείως συμπεριφορά γιατί έχει δεχθεί μια πίεση, ζήλεια από τρίτο πρόσωπο. Πάντως οι θεωρητικά πιο απλές σκηνές είναι πιο δύσκολες - δεν κάνεις κάτι, αλλά κοιτάζεσαι με τον άλλον. Το κλειδί είναι το ιδίωμα του κινηματογραφικού ηθοποιού, ο ψυχισμός που βλέπω στο βλέμμα του και η Νικολίτσα όπως είπαμε το έχει αυτό σαν αίσθηση, όπως και τα άλλα δύο κορίτσια. Αυτό είναι κάτι δυσεύρετο. Οι σπουδές στις δραματικές σχολές δεν περιλαμβάνουν την κινηματογραφική παιδεία. Θα έπρεπε όμως. Είναι μεγάλη η δύναμη του σινεμά, βάζει έναν μεγεθυντικό φακό πάνω στον ηθοποιό και εκείνος έχει τεράστια δύναμη πάνω στο κοινό, γράφει άμα τη εμφανίσει του, χωρίς να μιλήσει καν.

ελc: Υπάρχει αυτοβιογραφικό στοιχείο στα έργα σου; Μου έρχεται στο νου το «Αντίο Βερολίνο», με τον σκηνοθέτη που έρχεται στην Ελλάδα και μπλέκει!
Δ.Α.: Ήταν ένα αυτοσαρκαστικό σχόλιο για κάποιον που έχει όνειρα, σχέδια, θέλει να κάνει σινεμά. Στη δε αίθουσα που έδειχνε, το Alcazar που δεν υπάρχει πλέον, πήγαινα από μικρός - εκεί είχα δει τον «Κομφορμίστα», την ταινία που με έκανε ν’ ασχοληθώ με το σινεμά. Ξεκινούσα κι εγώ από το μηδέν, ήμουν outsider, αλεξιπτωτιστής. Και, ξέρεις, δεν είναι εύκολο ούτε προφανές να μπεις στο χώρο του σινεμά, δε σε περιμένουν με ανοικτές αγκάλες. Είναι δύσκολο, αλλά τελικά νομίζω ότι αυτό το μοντέλο που πλάσαρα, του ανεξάρτητου κινηματογραφιστή, θα γίνει σχεδόν ανάγκη για τους περισσότερους.

http://www.elculture.gr/Articles/ElcMAG/athanitis-3-meres-eftihias/fullstory.php?id=44075

Στο ΒΗΜΑ FM

Απόψε, ο Δημήτρης Αθανίτης μιλά για Τρεις Μέρες Ευτυχίας, στην εκπομπή του Γιάννη Ζουμπουλάκη, 'Τα νέα του κινηματογράφου', 6.00-7.00 μμ.

Εντυπωσεις από την πρεμιέρα μιας σκληρής ταινίας, με τον Γιάννη Ζουμπουλάκη και τον Ακη Καπράνο.

Βήμα 99,5 FM | Ραδιοφωνικός σταθμός

www.vimafm995.gr

Βήμα 99,5 FM | Ραδιοφωνικός σταθμός

e-go.gr / Cinemag / ΓΚΟΟΥ ΛΟΚΑΛ

 http://www.e-go.gr/cinemag/summary1.asp?catid=17445&subid=2&pubid=128780580

Το ελληνικό σινεμά πάει Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x - επεισόδιο 1

Online 12:02 15/9

Text Size

Οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x στηρίζουν το ελληνικό σινεμά και επιλέγουν 12 νέες ταινίες για το φετινό πρόγραμμά τους. Διαβάστε εδώ κάθε μέρα ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την κάθε ταινία και τους συντελεστές της, συνοδευόμενες από τις φωτογραφίες της Ιωάννας Χατζηανδρέου, ενώ για περισσότερες φωτογραφίες της, αναζητήστε το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ που κυκλοφορεί και το ειδικό εκτενές αφιέρωμα που περιέχει για τις ελληνικές ταινίες του φεστιβάλ.

Σήμερα: "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" του Δημήτρη Αθανίτη
Σε μία πόλη σε αποσύνθεση, τρεις νέες γυναίκες ψάχνουν διέξοδο. Η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την οικογένειά της που την εκδίδει. Η Άννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας. Η Βέρα, στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την κρυφή πραγματικότητα της οικογένειάς της. Μέσα σε τρεις μέρες οι πορείες τους διασταυρώνονται αναπάντεχα και τις οδηγούν σε μία βίαιη ενηλικίωση.
- Το προηγούμενο φιλμ του Δημήτρη Αθανίτη, «Η Πόλη των Θαυμάτων» (2005), εκτυλισσόταν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, συλλαμβάνοντας κάτι από την αισιοδοξία της εποχής εκείνης.

 

- Ο σκηνοθέτης συνέλαβε ωστόσο και την ιδέα για το σενάριο του «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» την ίδια περίπου περίοδο, «προφητεύοντας» κατά κάποιον τρόπο αυτό που έμελλε να έρθει, την παρακμή μετά την πανηγυρική ευφορία της διοργάνωσης.

- Τα δύο πρώτα φιλμ του Αθανίτη, το καλτ «Αντίο Βερολίνο» (1994) και το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» (1997), όπως και κάποια από τα μικρού μήκους του σκηνοθέτη είναι ασπρόμαυρα, κάτι που του χάρισε στον κύκλο τον τεχνικών το παρατσούκλι «ο άνθρωπος που κατάργησε το χρώμα».
- Ο Αθανίτης έχει επίσης διασκευάσει και σκηνοθετήσει για το θέατρο την ταινία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ».
- Πριν ασχοληθεί με το σινεμά, ο Δημήτρης Αθανίτης σπούδασε αρχιτεκτονική, κάτι που προδίδεται στις ταινίες του από τα εικαστικά φροντισμένα πλάνα.
- Σε μία αλλόκοτη αντιστροφή ρόλων, ο Δημήτρης Αθανίτης συνεντευξίασε το 2008 τον ιδρυτή του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ και των Νυχτών Πρεμιέρας, Γιώργο Τζιώτζιο, για το τεύχος 18 του περιοδικού του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Μοτέρ.
- Η μία από τις τρεις πρωταγωνίστριες της ταινίας, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, που υποδύεται την Άννα, είναι κόρη του διάσημου ζωγράφου Διαμαντή Αϊδίνη και της Ιταλίδας αρθρογράφου της Ελευθεροτυπίας, Ελιζαμπέτα Καζαλότι, και αποτελεί ανακάλυψη του Θόδωρου Αγγελόπουλου – ο πρώτος της ρόλος ήταν η Ελένη στο «Λιβάδι Που Δακρύζει» (2004).
Θανάσης Πατσαβός

Το ελληνικό σινεμά καλά κρατεί!

Γιάννης Ζουμπουλάκης 

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=420708

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/09/2011, 15:44

Σκηνή από την ταινία «Τρεις μέρες ευτυχίας» του Δημήτρη Αθανίτη

......

Εντύπωση όμως προκάλεσε και η πικρή ταινία «Τρεις μέρες ευτυχίας» του Δημήτρη Αθανίτη που παρά τον ειρωνικό (προφανώς) τίτλο της παρακολουθεί τα δυσάρεστα δρώμενα στη ζωή τριών ελληνίδων που αιωρούνται στην αβεβαιότητα της σύγχρονης Ελλάδας.

......

Στο ΙΠΠΟ, μετά τη πρεμιέρα...