Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, kultutosupa.gr

«ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, 31 Οκτωβρίου πρεμιέρα στο κιν/φο Βακούρα. Ακολουθει και πάρτι…

http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5083&catid=54&Itemid=95    Κυριακή, 23 Οκτώβριος 2011

Tο εγκεφαλικό, κοινωνικό φιλμ- νουάρ του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας», σε πρεμιέρα την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου στις 9 το βράδυ στον κινηματογράφο ΒΑΚΟΥΡΑ 1(Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310.233.665) Στην πρεμιέρα θα παραβρεθεί ο σκηνοθέτης, που θα προλογίσει την ταινία του μαζί με κριτικό κινηματογράφου. Μετά τις 11 θα ακολουθήσει πάρτι στο μπαρ Θερμαϊκός (Λεωφόρος Νίκης 21, τηλ. 2310.239.842). Πόσο απέχει το όνειρο από τη ζωή ; Τι είναι τελικά  η ευτυχία ; Τρεις μέρες. Τρεις ιστορίες. Τρεις νέες γυναίκες. Ιρίνα, Άννα, Βέρα. «Οι τρεις μέρες ευτυχίας» είναι μια εξαιρετική, σπονδυλωτή ταινία με ηρωίδες τρεις σύγχρονες γυναίκες στην Αθήνα σε αδιέξοδο. Δίπλα τους οι άντρες είναι δυνάστες και όχι επικοινωνιακοί. Με γαλάζια, ονειρική φωτογραφία, ένταση και ανατροπές, μέσα από τη διαδικασία του νουάρ καταγράφεται μια κοινωνία κατάψυχρη και αλλοτριωμένη.

Συνέντευξη στον Αλέξη Δερμεντζόγλου, Φιλμ Νουάρ

Υπερβάλαμε αναγορεύοντας τα μικρά εγώ μας σε μοναδικό σημείο αναφοράς.

Συνέντευξη στον Αλέξη Δερμεντζόγλου, Φιλμ Νουάρ 20/10/11, www.filmnoir.gr

1. Ποια υπήρξαν τα γενεσιουργά ερεθίσματα για να γυριστούν οι Τρεις μέρες ευτυχίας;

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η αγριότητα που κραυγάζει αλλά και η κρυμμένη, που περνά απαρατήρητη. Και κυρίως το πως όλα αυτά τα ζουν οι γυναίκες.

2. Σε ποιο κινηματογραφικό είδος ανήκει η ταινία σου; Κοινωνικό δράμα, σπονδυλωτή δημιουργία, νεονουάρ, κριτική της ελληνικής κοινωνίας;

Είναι μια σκληρή και ίσως για κάποιους σκοτεινή τανία, με χαρακτήρες αναγνωρίσιμους και ταυτόχρονα αινιγματικούς. Ενα εγκεφαλικό νουάρ με ισχυρές δόσεις συναισθήματος.

3. Επέλεξες το γαλάζιο χρώμα να τυλίγει χώρους και ήρωες. Αποκλείεις έτσι την ελληνική φωτογένεια ή επιστρέφεις στο αγαπημένο σου νυχτερινό, ονειρικό στιλ;

Το γαλάζιο ορίζει τη συναισθηματική γεωγραφία των προσώπων. Και ταυτόχρονα μας αφήνει να δούμε τη πόλη γυμνή κάτω από την επιφάνεια. Μας αφήνει να βουτήξουμε πιο βαθιά, κρατώντας τα ουσιώδη.

4. Όνειρο ή εφιάλτης η ταινία σου, πραγματικότητα ή μυθοπλασία, ρεαλισμός ή δημιουργική αναπαράσταση μετά συμβόλων;

Οι ηρωίδες μου κυνηγούν το όνειρο αλλά ζουν ένα εφιάλτη. Η ταινία τις ακολουθεί στο ταξίδι τους αλλά ξαναφτιάχνει τα πάντα με τα δικά της μέσα.

5. Η ελληνική κοινωνία είναι όπως την περιγράφεις στην ταινία σου. Απάτη, διπλή εκμετάλλευση, εκπόρνευση, άρνηση. Πώς φθάσαμε σ’ αυτή τη μεγάλη ηθική κρίση; Τι ξεχάσαμε, τι αρνηθήκαμε, τι παραβλέψαμε, σε τι υπερβάλαμε;

Ξεχάσαμε το συλλογικό όραμα.Αρνηθήκαμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Παραβλέψαμε ότι η ελληνική οικογένεια λειτουργεί τελικά κόντρα στη κοινωνία. Υπερβάλαμε αναγορεύοντας τα μικρά εγώ μας σε μοναδικό σημείο αναφοράς.

Με πλαστές ταμπέλες και ψεύτικα συνθήματα.

Η σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας, Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

εφημερίδα Μακεδονία Κυριακή 16/10/11

Στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις
Στις Νύχτες Πρεμιέρας προβλήθηκε το “Τρεις ημέρες ευτυχίας” του Δημήτρη Αθανίτη εντυπωσίασε αλλά και σόκαρε το κοινό. Ο σκηνοθέτης είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός. Εννοώ πως το στιλ του ξεχωρίζει, διαθέτει μια δική του οπτική. Το “Αντίο Βερολίνο” και το “Καμιά συμπάθεια για το διάβολο”, διαφορετικά φιλμ νουάρ με άλλους κώδικες, είναι κάποιες μόνον από τις δημιουργίες του που αναφέρω. Οι “Τρεις ημέρες ευτυχίας” είναι ένα σπονδυλωτό φιλμ με ηρωίδες τρεις γυναίκες εκ των οποίων μία είναι η Ιρίνα από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Το φιλμ το ανθολογώ σ’ αυτά που ανιχνεύουν τις σύγχρονες, κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε να αφορά και οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μητρόπολη. Είναι ένα κοινωνικό χρονικό αλλά ιδωμένο με άλλο τρόπο. Επίσης, επειδή τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και στον εθνικό κινηματογράφο πολλές σπονδυλωτές δημιουργίες, οι “Τρεις ημέρες ευτυχίας” διαφοροποιούνται και αυτό το θεωρώ ευτύχημά τους.
Το σινεμά δεν είναι συνταγή να την ακολουθήσεις, γιατί ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις φθάνει στην προκατασκευή. Εκείνο που μου αρέσει στο φιλμ του Δημήτρη Αθανίτη είναι ο σκηνοθετικός και αφηγηματικός τρόπος και οι ελλείψεις του.

Σχέσεις που φυλλορροούν
Το εθνικό σινεμά ατενίζει, λοιπόν, κατάματα την κρίση μέσα από την αγωνία των σχέσεων που φυλλορροούν. Μια γυναίκα που εκπορνεύεται, μια άλλη που αρνείται την τελευταία στιγμή το γάμο της, μια τρίτη που εκδικείται τον πατέρα της για το θάνατο της μητέρας. Κοινός τόπος των τριών ιστοριών η μετανάστρια, η άλλη, η ξένη, η Ιρίνα, που θα συναντηθεί με μία από τις υπόλοιπες ηρωίδες ως μια ελπίδα, μια χλομή προοπτική.
Όλη η ταινία κινηματογραφείται στους τόνους του γαλάζιου, που της προσδίδουν δημιουργική μελαγχολία, αίσθηση “παγωμένη” ως μια μετωνυμία του τάφου και ακόμα ένα απόκοσμό, εφιαλτικό στιλ. Το τελευταίο τη μετατρέπει σε ένα είδος θρίλερ, που είναι καθαρά υπαρξιακό. Τι είναι ευτυχία και αυτή η απόστασή της από τη δυστυχία δημιουργεί ένα στοχασμό πικρό με κοινωνική χροιά.

Κρίση θεσμών
Είναι ενδιαφέρον που η έναρξη αυτών των σημειωμάτων γίνεται με μια τέτοια ταινία που συνδυάζει το κοινωνικό με το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό. Οι ιστορίες που αναφέρονται στις “Τρεις ημέρες ευτυχίας” θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε χώρα. Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά του ελληνικού τοπίου καθορίζονται από την αντίληψη για το θεσμό του γάμου. Υπάρχει και η ματιά στην οικογένεια, όπως τη νιώθουμε εμείς εδώ στη χώρα μας, αλλά και πώς λειτουργούν ακόμα οι σχέσεις. Πώς θα ήταν όλα αυτά, αν η κινηματογράφηση ήταν απλά ευθύγραμμη και ακαδημαϊκή; Μάλλον κοινότοπη.
Στο φιλμ μού άρεσε η ματιά που νοηματοδοτεί το περιεχόμενο, του δίνει άλλη αντιληπτικότητα. Η σκηνή π.χ. με την κοπέλα στο ασανσέρ με το γιατρό παραπέμπει σαφέστατα στην κατάβαση στον Άδη. Έτσι, λοιπόν, νιώθω μια ελαφρά, υπερρεαλιστική ατμόσφαιρα, που δίνει στα πράγματα μια άλλη διάσταση. Για μένα το σινεμά είναι και θέμα αντιληπτικότητας.
Επειδή όλες οι ιστορίες έχουν σχεδόν ειπωθεί μέσα από χιλιάδες ταινίες, εκτιμώ ιδιαίτερα όχι το δήθεν αλλά τη σύγχρονη ματιά. Αυτή που τελικά δίνει μια άλλη διάσταση στη “λεγόμένη” πραγματικότητα. Τη μετατρέπει σ’ ένα κολασμένο πεδίο θανάτου, μιζέριας, ζόφου και βαθύτατης “παγωνιάς”. (“Η μεγάλη ανατριχίλα” που θα έλεγε ο Κάσνταν). Έτσι το φιλμ με τρομάζει, νιώθω τη δημιουργική αίσθηση της επαφής με τις εικόνες και τα σημαινόμενά του. Το “Τρεις ημέρες ευτυχίας” είναι μια έμμεση ματιά στην κρίση θεσμών, οικογένειας, σχέσεων που μαστίζουν την κοινωνία μας. Το εθνικό σινεμά κάνει το καθήκον του.

Αξιολόγηση

Αριθμός αξιολογήσεων: 1

Τρέχουσα αξιολόγηση: 5

 

Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα 31 Οκτωβρίου

Φιλμ νουάρ

ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ. Στο τεύχος 7 που κυκλοφορεί σε λίγες ώρες: λεπτομέρειες για την πρώτη μεγάλη εκδήλωση του φιλμ νουάρ! Διοργανώνουμε (μαζί με το ΚΕΜΕΣ και το SOUL) την avant premiere της ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου - και ακολουθεί και πάρτι! Λεπτομέρειες στο τεύχος που κυκλοφορεί!!!
www.filmnoir.gr

Η συνέντευξη του μήνα: Δημήτρης Αθανίτης

Η συνέντευξη του μήνα: Δημήτρης Αθανίτης

http://kemes.wordpress.com/2011/09/28
του Στράτου Κερσανίδη
Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» προβλήθηκε το Σεπτέμβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας. Παρακάτω δημοσιεύουμεκριτική για την ταινία και μία συνέντευξη με το σκηνοθέτη.
Σε αναζήτηση της ευτυχίας
Τρεις γυναίκες πιασμένες στις δαγκάνες της απόγνωσης. Η Ιρίνα, η Βέρα και η Άννα ζουν εγκλωβισμένες σε μία πραγματικότητα από την οποία προσπαθούν να ξεφύγουν. Η Ιρίνα ονειρεύεται να φύγει για τον Καναδά, μακριά από την οικογένειά της που την εκδίδει. Η Βέρα ξεκινά μια νέα ζωή την ώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειάς της. Η Άννα ετοιμάζεται να παντρευτεί θέλοντας να διώξει μακριά τα φαντάσματα μιας διαλυμένης οικογένειας που τη στοιχειώνουν. Παράλληλες διαδρομές, διασταυρούμενες με τελικό προορισμό ένα «βίαιο» πέρασμα σε μια επόμενη φάση της ζωής τους.
Ο Δημήτρης Αθανίτης στη νέα του ταινία «Τρεις μέρες ευτυχίας» μοιάζει να ειρωνεύεται, αφού δεν υπάρχει κανένα ψήγμα ευτυχία στην ταινία του. Οι ηρωίδες του βιώνουν μια δυστυχία που μοιάζει απροσπέλαστη, που τις έχει περικυκλώσει και τις βυθίζει στη μελαγχολία και την παραίτηση.
Το σκληρό κι απρόσωπο αστικό τοπίο κυριαρχεί στην ταινία. Με μια φωτογραφία σε διαφορετικούς τόνους του μπλε τονίζεται η απόγνωση των τριών γυναικών. Η Ιρίνα, η Βέρα και η Άννα δε γελούν. Δε χαμογελούν καν. Θαρρείς και γνωρίσουν πως τα όνειρά τους είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση όπως πολλά πράγματα γύρω μας, όπως ο έρωτας, η ευτυχία, η ελευθερία.
Ο σκηνοθέτης ενορχηστρώνει μία μελαγχολική συμφωνία, η μελωδία της οποίας ασφυκτιά στριμωγμένη μέσα σε ένα αδιαπέραστο οικογενειακό στάτους. Σκηνοθετεί με μικρές σεκάνς, πολλές από τις οποίες μοιάζουν με φωτογραφικά ενσταντανέ. Παρατηρεί τις ηρωίδες του από απόσταση, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή. Δημιουργεί μια αποπνικτικά μελαγχολική ατμόσφαιρα αφήνοντας τη συναισθηματική εμπλοκή στα χέρια του θεατή. Ο ίδιος φροντίζει να στήνει εξαιρετικά κάδρα αποδεικνύοντας μια  ιδιαίτερη ικανότητα στυλιζαρίσματος. Δεν πέφτει όμως στη παγίδα της αυταρέσκειας, δεν αφήνει την αισθητική να κυριαρχήσει επάνω στο βαθύτερο νόημα, που είναι η μοναξιά και η απόγνωση, τα δεσμά  (και όχι οι δεσμοί) της οικογένειας, η αναζήτηση του βήματος προς την ευτυχία. Μια ευτυχία  που την πλησιάζουμε, με το ίστατο βήμα προς την κατάκτησή της να μοιάζει με ακροβατικό άλμα γεμάτο κινδύνους.
Μια ταινία ανθρωποκεντρική μέσα από την πάντα ιδιαίτερη ματιά του Δημήτρη Αθανίτη.
Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την ταινία του σε συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Για τη δυστυχία που λέγεται οικογένεια
Γιατί έχεις επιλέξει ως ηρωίδες της ταινίας τρεις γυναίκες; Μήπως επειδή τις θεωρείς πιο ευάλωτες;
Δεν ξέρω αν οι γυναίκες είναι πράγματι πιο ευάλωτες. Σίγουρα όμως βιώνουν πιο έντονα τις αντιφάσεις που μας περιβάλλουν και που γίνονται όλο και πιο έντονες.
Η Ιρίνα, η Άννα και η Βέρα πιέζονται από παντού. Ομως δεν αποδέχονται τους ρόλους που το περιβάλλον τους δίνει. Και κυρίως δεν δέχονται να παραιτηθούν από το όνειρο. Από εδώ ξεκινά κι η ιδέα του τίτλου, που κάθε άλλο παρά κυριολεκτικός είναι. Οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας είναι μια σκληρή ταινία. Δεν χαιδεύει τον θεατή. Ομως για μένα αυτό είναι τελικά αισιόδοξο. Και λυτρωτικό.
Ακόμη μια ταινία σου στην οποία η παρουσία του αστικού τοπίου είναι καταλυτική. Είναι σα να πρωταγωνιστεί η πόλη. Γιατί;
Η πόλη, η Αθήνα είναι πράγματι κάτι σαν κρυφή πρωταγωνίστρια της ταινίας. Γιατί  πάνω στην πόλη βλέπεις όλα τα σημάδια αυτού που συμβαίνει γύρω μας. Η εικόνα της πόλης είναι σαν εικόνα της ψυχής των ηρωίδων μου. Η πόλη που ζούμε, αυτή η πόλη που ζουν οι ηρωίδες της ταινίας είναι μια πόλη σκληρή, αδυσώπητη. Η ταινία, ακολουθώντας τες ασθματικά, διατρέχει την Αθήνα από το κέντρο μέχρι το Σχιστό, από το αεροδρόμιο μέχρι τις Τρεις Γέφυρες. Είναι τυχαίο που η πόλη είναι ένα θηλυκό όνομα;
Γιατί αν και ο τίτλος της ταινίας μιλά για 3 μέρες ευτυχίας, μάλλον η δυστυχία και η απόγνωση κυριαρχούν;
Όποιο όνομα κι αν δίνει κανείς στην ευτυχία, αυτή είναι τελικά ο στόχος και το μέτρο της ζωής μας. Πρέπει να δεις τη κόλαση γύρω σου, πρέπει να τη διασχίσεις, πρέπει να παλέψεις για να πας προς το όνειρό σου. Αν γύρω μας υπάρχει δυστυχία, δε βλέπω γιατί να φοβηθούμε να την κοιτάξουμε κατάματα. Οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας μιλούν για την δυστυχία  που λέγεται οικογένεια. Γιατί η ελληνική οικογένεια είναι πηγή δυστυχίας τελικά. Τόσο ατομικά, αλλά κυρίως κοινωνικά. Οι τρεις ηρωίδες μου ορθώνουν τη ζωή τους κόντρα στην «οικογένεια». Η Ιρίνα θέλει να βγει από την άθλια ζωή που της επιβάλλουν, η Βέρα ανακαλύπτει τι υπάρχει πίσω από το προσωπείο της ευτυχισμένης οικογένειας, η Άννα προσπαθεί να ξεπεράσει το φάντασμα μια διαλυμένης οικογένειας. Κι αυτό δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ανώδυνο.
Η ταινία θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης;
Η ταινία δε θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όχι γιατί δε θέλω εγώ, αλλά γιατί πρέπει να «τιμωρηθεί» που δεν θα κάνει πρεμιέρα εκεί. Ο απόλυτος παραλογισμός. Σε τι επηρεάζει το σινεφίλ κοινό της Θεσσαλονίκης τό γεγονός ότι η ταινία παίχτηκε πριν κάπου αλλου; Σε τι επηρεάζει τους ξένους παραγωγούς, κριτικούς, διανομείς που καλεί και χρυσοπληρώνει το φεστιβάλ; Σε τίποτα! Κι όμως το φεστιβάλ δεν τους δίνει τη δυνατότητα να δουν τη ταινία. Και μιλάμε για ένα απλό πανόραμα ελληνικών ταινιών. Δεν μιλάμε για διαγωνιστικό, όπου ίσως η πρεμιέρα να είχε κάποιο νόημα. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λειτουργεί στην λογική που μας οδήγησε στη κρίση. Επιδοτεί εισαγωγές και κατανάλωση. Η Βενετία έχει δίπλα στο διεθνές, επίσημο ιταλικό διαγωνιστικό. Στις Κάννες οι μισές ταινίες είναι γαλλικές παραγωγές. Στο Βερολίνο, το ίδιο. Κι εδώ, ο παραγκωνισμός της εθνικής ταινίας είναι σημαία.
Κατά πόσο η Πολιτεία στέκεται αρωγός στον ελληνικό κινηματογράφο;
Φέτος δεν θα μπουν λεφτά ούτε σε μία νέα παραγωγή. Ναι, έχουμε κρίση, αλλά υπάρχουν ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Δεν μπορεί η τέχνη που εξάγει το ελληνικό όνομα τόσο δυναμικά, με συνεχή παρουσία και βραβεία σε όλα τα φεστιβάλ, τα όσκαρ, κλπ, να μένει ανενεργή χωρίς χρηματοδότηση. Και την ίδια στιγμή να  χρηματοδοτούνται αφειδώς, ιδρύματα που δεν παράγουν τίποτα, εισαγόμενες παραστάσεις, κλπ. Η ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση. Λοιπόν, το ελληνικό σινεμά είναι μια αναπτυξιακή δράση. Και μάλιστα εξάγωγική. Εξάγει σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, σε μια στιγμή που εποχή που το όνομα Ελλάδα μόνο αρνητικούς συνειρμούς προκαλεί διεθνώς.

Τρεις Μέρες Ευτυχίας: οι DNA και το σαουντρακ 

DNA / Εργαστήριο σύγχρονης μουσικής

Από τη Νίκη Ξένου / ΣΙΝΕΜΑ 222

Έχουν συνθέσει μερικά από τα πιο γνωστά σκορ διαφημιστικών σποτ. Ευθύνονται για τη μουσική μίας από τις πιο ιδιαίτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης («Επιφάνεια»), ενώ έχουν γράψει μουσική και για το θέατρο. Στο βιογραφικό τους συμπεριλαμβάνεται και μια συνεργασία με τον ηγέτη των The Fall, Μαρκ Ι. Σμιθ. Η στήλη συνάντησε τους DNA με μία κινηματογραφική αφορμή, τη δημιουργία του σάουντρακ της νέας ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», που θα κάνει πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο, στο 17^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το Dna Lab είναι η «η προέκταση των DΝΑ, της μουσικής κολεκτίβας που ξεκίνησε το 1997 από τους συνθέτες Αλέξανδρο Χρηστάρα και Μιχάλη Νιβολιανίτη και στη συνέχεια το 2000 απέκτησε την έδρα του στο Dna Lab, στούντιο ηχογράφησης και επεξεργασίας, χώρο έκφρασης και πειραματισμού. Στους συνεργάτες προστέθηκαν οι Γιάννης Σκανδάμης και Γιώργος Ραμαντάνης (Lowtronik). Από το 2008, το Dna Lab ξεκινά την περιπέτεια  της κινηματογραφικής μείξης με ταινίες όπως ο ΄΄Κυνόδοντας΄΄, το ΄΄Guilt΄΄, ΄΄Ο Γιος του Τσάρλυ΄΄, ΄΄Το Κακό 2΄΄, διάφορες μεταγλωττισμένες σειρές κινουμένων σχεδίων και φυσικά το ΄΄Τρεις Μέρες Ευτυχίας΄΄».

Στον κινηματογράφο είναι «όλα διαφορετικά όταν θέλουμε να είναι. Το σημαντικότερο είναι η συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έχει την προσωπική του γλώσσα και αυτό που το ίδιο το περιεχόμενο απαιτεί».

Η συνεργασία με τον Δημήτρη Αθανίτη προέκυψε αρχικά «με την ταινία μικρού μήκους ¨Madonna Calls Fassbinder¨ και συνεχίστηκε με την πρωτότυπη μουσική, τον ηχητικό σχεδιασμό και την τελική μείξη για τη νέα του ταινία».

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Στην τηλεόραση «δουλέψαμε με τον Βασίλη Τσελεμέγκο στην ΄΄Επιφάνεια΄΄. Από το υλικό αυτό προέκυψαν διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων και το Dark Project (www.dnamusic.gr/thedarkproject ), το τραγούδι της σειράς που το ερμηνεύει η Ελένη Πέτα, αλλά και η τηλεταινία ΄΄Ο Δρόμος΄΄, που σήμανε και την αρχή της συνεργασίας μας με την Έλλη Πασπαλά». Σύμφωνα με τους DNA, ο χώρος της διαφήμισης μοιάζει «με χριστουγεννιάτικο δέντρο: τα φωτάκια του άλλοτε τρεμοπαίζουν, άλλοτε σβήνουν και χάνονται, σπάνια δε, λαμπυρίζουν τόσο δυνατά που το φως τους διαχέεται εκεί που δεν το περιμένεις».

ΜΟΥΣΙΚΗ

Στην Αθήνα, το 2001, «συναντήσαμε τον Μαρκ Ι. Σμιθ κι έπειτα ηχογραφήσαμε μαζί του στο Appolo Studios του Δουβλίνου. Ακολούθησαν τελικές ηχογραφήσεις, μείξη στο Dna Lab και το αποτέλεσμα ήταν το ¨Misery¨, με τον ίδιο στα φωνητικά. Αυτή ήταν και η δική του συμμετοχή, ανάμεσα σε άλλες, στο Dark Project». Τώρα, «ετοιμάζουμε μια συλλογή που θα κυκλοφορήσει αρχικά μόνο ψηφιακά, με τίτλο “Dna Selected Works”, που θα περιλαμβάνει μουσικές μας από ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα έργα για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο».

Τρεις μέρες ευτυχίας, η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη |

του Θόδωρου Σούμα /camerastylo

http://camerastyloonline.wordpress.com/2011/10/03/3-meres-eytyxias-se-skinothesia-dimitri-athaniti-tou-thodorou-souma/
Πριν από λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα στις Νύχτες πρεμιέρας, η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, Τρεις μέρες ευτυχίας. Ο Αθανίτης είναι ένας μοντερνιστής, ένας ψαγμένος στυλίστας. Τα έξη φιλμ του συνήθως είναι ταυτόχρονα σύνθετα, πολυπρόσωπα και πολύ ελλειπτικά, αφαιρετικά, με μια τάση μινιμαλισμού. Αυτές οι ιδιότητες τα κάνουν δυσπρόσιτα στον μέσο, ανεξοικείωτο με αυτές τις φόρμες, θεατή. Πρόκειται για σινεμά ιδιότυπο, ιδιόμορφο, απαιτητικό· διαφορετικό και ανεξάρτητο (μικρές παραγωγές, φιλμ στα οποία έγινε blow up ή γυρίστηκαν με ψηφιακή κάμερα), προωθημένων αισθητικών, αφηγηματικών και σκηνοθετικών προδιαγραφών, που -λόγω αυτής του της κατεύθυνσης- δεν μετατρέπεται σε προσιτό, εμπορικό κινηματογράφο κοινής αποδοχής.

Στο προηγούμενο φιλμ του σκηνοθέτη, Η πόλη των θαυμάτων, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων, υπάρχει κάποια αισιοδοξία και θετική ματιά. Το 2011, χρονιά του φιλμ με τον κάπως ειρωνικό τίτλο, Τρεις μέρες ευτυχίας, έχει πια τελειώσει άδοξα η φάση της ανάπτυξης και της ανόδου, έχει έρθει η εποχή της κρίσης, της κοινωνικής αποσύνθεσης και παρακμής, της αιφνιδιαστικής απώλειας της αθωότητας.

Η τελευταία ταινία του Δημήτρη Αθανίτη, Τρεις μέρες ευτυχίας, παρακολουθεί τρεις διαφορετικές ιστορίες τριών νέων γυναικών σε κρίση και σε αναζήτηση ευτυχίας και διεξόδου στη ζωή τους. Η ταινία και οι χαρακτήρες προσπαθούν να δώσουν σχήμα σε αυτό που ψάχνουν, στην ευτυχία, σε κάτι ρευστό, που διαφεύγει ή που δεν υπάρχει αντικειμενικά. Ίσως αυτό που παρακολουθούμε στο φιλμ είναι λιγότερο η ευτυχία και περισσότερο η δυστυχία, μιας και αυτή κι ο πόνος σφραγίζουν πιο έντονα τις εικόνες που βλέπουμε…

Η αφηγηματική δομή που ακολουθείται είναι η εξής: και στις τρεις ιστορίες, στις τρεις ζωές, κάποια καθοριστικά περιστατικά δρουν καταλυτικά στην εξέλιξη της πορείας της καθεμίας. Πιο συγκεκριμένα, η ζωή της φοιτήτριας Βέρας διαταράσσεται όταν αυτοκτονεί η μητέρα της. Το αποτέλεσμα είναι ότι η οικογένεια διαλύεται ολοκληρωτικά, γιατί παρατάει τον υπεύθυνο για την αυτοκτονία, άπιστο πατέρα της, που τα είχε με την Ιρένα. Στη δεύτερη, και κομβική ιστορία -γιατί απλώνεται και συναντά τις άλλες δύο- η νεαρή, παγιδευμένη και αποκλεισμένη, Ρωσίδα πόρνη Ιρένα αποφασίζει να σταματήσει να πουλιέται και να φύγει στον Καναδά με το φίλο της, απόφαση που επιφέρει την τιμωρία των νταβατζήδων της. Στην τρίτη ιστορία, η Άννα πρόκειται να παντρευτεί, μα η ξαφνική απιστία του αγαπημένου της και αυριανού γαμπρού, στο μπάτσελορ πάρτυ, με την «αγορασμένη» Ιρένα, την κλονίζει και την κάνει να αμφιταλαντεύεται…
Συνδετικός κρίκος, κοινό, κομβικό πρόσωπο των τριών ιστοριών είναι η Ρωσίδα πόρνη. Το μοντάζ των τριών ιστοριών είναι κυρίως παράλληλο, μα μερικές φορές επανέρχεται στα προηγούμενα πρόσωπα, οι ιστορίες μπερδεύονται κι αλληλοεπηρεάζονται και κάποιοι χαρακτήρες τους συναντιούνται.

Το Τρεις μέρες ευτυχίας μας μιλά για την αποξένωση, τη βία, την οδύνη, την εκμετάλλευση και την αδικία (κυρίως εναντίον της γυναίκας), την απελπισία, τη δυσκολία επικοινωνίας, το σαρκικό σεξ και τον έρωτα, την ανάγκη να προχωρήσεις και να συγχωρέσεις… Στο τέλος της μυθοπλασίας, μετά από αρκετές απώλειες, καταστροφές και θανάτους (η μητέρα αυτοκτονεί, η κόρη παρατά τον ανεύθυνο πατέρα και οι Ρώσοι νταβατζήδες σκοτώνουν τον Ρώσο αγαπητικό της πόρνης) γεννιέται μια ελπιδοφόρα σχέση, της Άννας με τον αγαπημένο της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή και η κινηματογράφηση των χώρων με τους αυτοκινητόδρομους, τις αερογέφυρες και πεζογέφυρες, τα φορτηγά, τα τραίνα και λεωφορεία, δηλαδή οι εικόνες των βιομηχανικών, λαϊκών περιοχών. Η δυναμική χρήση τους στα εικαστικά φροντισμένα πλάνα, προδίδει τις αρχιτεκτονικές σπουδές του Αθανίτη.

Το κινηματογραφικό έργο του Αθανίτη, οι έξη μεγάλου μήκους ταινίες του, μπορεί να διακριθεί σε δύο περιόδους εξέλιξής του. Στην πρώτη περίοδο, τα δύο πρώτα φιλμ του, Αντίο Βερολίνο (1994) και Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο (1997), είναι ασπρόμαυρα, σκληρά και λιτά φιλμ. Από αφηγηματική οπτική, πρόκειται για απλές μυθοπλασίες, που εξιστορούν μια μοναδική ιστορία που αναπτύσσεται εξελισσόμενη προς το τέλος της. Με το Όνειρα καλοκαιρινής νύχτας (1999) περνά σε μια μυθοπλασία πολυπρόσωπη, δηλ. με πολλούς χαρακτήρες, που όμως διέπεται από ενότητα χώρου και δράσης (περιστρέφεται γύρω από το ανέβασμα του ομώνυμου θεατρικού έργου του Σαίξπηρ), χωρίς να διασπάται σε παράλληλες αφηγήσεις που ακολουθούν τις πορείες των διαφορετικών χαρακτήρων, όπως αρχίζει να κάνει με επιτυχία αργότερα, με το 2000+1 στιγμές (2000), την Πόλη των θαυμάτων ( 2005) και τις Τρεις μέρες ευτυχίας (2011). Σε αυτή τη δεύτερη, διακριτή περίοδο της φιλμογραφίας του, η αφήγηση είναι πολυπρόσωπη και ακολουθεί τις πολλαπλές, σε πρώτη όψη παράλληλες (στην πραγματικότητα συγκλίνουσες) τροχιές και ιστορίες των διαφόρων προσώπων της μυθοπλασίας, οι οποίες κάπου, συνήθως προς το τέλος, συναντιούνται.

Οι περισσότερες ταινίες του Αθανίτη διαρκούν γύρω στα 80 λεπτά. Είναι σύντομες λες και η πολύ μεγάλη διάρκεια θα επιβάρυνε ταινίες που χαρακτηρίζονται από εικαστική πυκνότητα και, στη δεύτερη περίοδο της φιλμογραφίας του, από αφηγηματική πολυπλοκότητα.

Like

Be the first to like this post.