Περπατήσαμε με τον Δημήτρη Αθανίτη στις γειτονιές του κέντρου που μεγάλωσε και συζητήσαμε για όσα τον κάνουν ευτυχισμένο: την νέα του ταινία, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», τους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, το ελληνικό σινεμά που θα παλέψει με μεγαλύτερη λύσσα για το μέλλον του...
Είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά τα πρόσωπα, ψάχνει να διηγηθεί τις ιστορίες του μέσα από το μυστήριο των κοντινών τους. Είναι ένας αφηγητής που του αρέσει να μας περιπλανά στην πόλη του την Αθήνα, την οποία πάντα φωτίζει ως μεγάλη του πρωταγωνίστρια.
«Γεννήθηκα λίγο πιο πάνω, στο Μεταξουργείο. Τις ξέρω αυτές τις γειτονιές. Οσο κι αν έχουν αλλάξει, όσο κι αν έχουν γίνει trendy, το Γκάζι και τα πεζοδρόμιά του είναι ο τόπος που έπαιζα με τις ώρες. Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα αυτά τα χρόνια, αυτά τα παιχνίδια. Τρέξιμο, κυνηγητό, μετά να διαβάζεις κόμικς στη σκιά του μεσημεριάτικου καλοκαιριού...»
Ο Δημήτρης Αθανίτης έχει δεχτεί να έρθει στο ραντεβού με το Flix μέσα στη ντάλα του καλοκαιριού για να περπατήσουμε στους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου που τόσο αγαπά και το αποτυπώνει με το φακό του και για να μιλήσουμε για την νέα του ταινία, τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας».
Οι συνθήκες δεν είναι οι πιο κατάλληλες για συνέντευξη. Ζέστη, υγρασία, θόρυβος. Και σίγουρα δεν είναι κατάλληλες για να μιλήσει κανείς για ευτυχία. Λίγες ώρες πριν έχει υπογραφεί το Μεσοπρόθεσμο.
«Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αλλά πρέπει να παλέψουμε. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα βγούμε στο περιθώριο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα σβηστούμε από το χάρτη. Πρέπει τα χαστούκια να μας κάνουν πιο δυνατούς. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο. Είναι δύσκολο, είναι δύσκολο...»
Από το «Αντίο Βερολίνο» το 1994, μέχρι την «Πόλη των Θαυμάτων» το 2005, ο Δημήτρης Αθανίτης αποτυπώνει τη δυσκολία επιβίωσης στις ταινίες του, μ' ένα τρόπο ρεαλιστικό, αλλά στο τέλος αισιόδοξο. «Δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Αλλά στο σινεμά, όπως και σε κάθε τέχνη, δεν είναι θέμα αισιοδοξίας/απαισιοδοξίας. Πρέπει με το φακό σου να πιάσεις τη στιγμή και να την υπερβείς. Η τέχνη υπερβαίνει των καταστάσεων, δεν τις αποτυπώνει απλά. Αυτό το κάνει η τηλεόραση. Στο σινεμά πρέπει να εμπνεύσεις στο θεατή μία ψυχική ανάταση. Οι θρησκείες όλου του κόσμου θα ζήλευαν αυτό το αίσθημα ευφορίας που σου προσφέρει μία συγκλονιστική ταινία. Για μένα αυτό είναι ό,τι πλησιέστερο στην ευτυχία... »
Και τώρα, στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, ήρθε η ώρα να μιλήσει για την ευτυχία. Τη συναντά σε μία Αθήνα που καταρρέει, σε τρεις σημαδιακές μέρες, και σε τρεις γυναίκες που προσπαθούν, όχι απλά να επιβιώσουν, αλλά να ζήσουν.
«Με ενδιαφέρουν τα αδιόρατα σπονδυλωτά δράματα, γιατί πιστεύω ότι οι ζωές όλων μας ενώνονται – κάπως, κάποτε. Στην ταινία, υπογείως, υπάρχει το σύμβολο της ελληνικής οικογένειας – όπως το πιστεύαμε, όπως το αλλάξαμε, όπως το προσαρμόσαμε. Οι ηρωίδες μου ψάχνουν διέξοδο, αλλά ταυτόχρονα ψάχνουν και κάπου να ανήκουν...»
Η ταινία ακόμα ψάχνει το μέλλον της στην ελληνική διανομή, αλλά την έχει ήδη κλείσει για την πανελλαδική πρεμιέρα της
το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, οι Νύχτες Πρεμιέρας.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που η ταινία θα κάνει πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Είναι ένα φεστιβάλ που εκτιμώ ιδιαίτερα και θα μείνει στο μυαλό μου για πάντα συνδεδεμένο με την μνήμη του Γιώργου Τζιώτζιου...»
Η συζήτηση επιστρέφει στο μέλλον του ελληνικού σινεμά, στους ομιχλιστές, στην Ακαδημία. Δεν υπάρχουν κουράγια να συζητήσει κανείς με ελπίδα, την μέρα που το ελληνικό κράτος μοιάζει να έκλεισε την πόρτα και να παρέδωσε τα κλειδιά. Κι όμως ο Αθανίτης δεν το βάζει κάτω. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα κάνουμε πίσω σε όσα καταφέραμε αυτά τα δύο χρόνια. Νομίζω ότι κι εγώ και όλοι οι ενεργοί κινηματογραφιστές θα παλέψουμε. Θα κάνουμε ταινίες γυμνές, αλλά θα τις κάνουμε...»
Θυμόμαστε ότι σε παλιότερη συνέντευξή του για την «Πόλη των Θαυμάτων» τον είχαν ρωτήσει αν πιστεύει στα θαύματα και είχε απαντήσει «απόλυτα», χωρίς διασταγμό. Σε τέτοιους καιρούς λοιπόν πιστεύει και στην ευτυχία; «Ναι. Πεισμωμένα. Και ακόμα πιστεύω και στα θαύματα. Απλά, όσο περνάει από το χέρι μου, προσπαθώ να τα κάνω ο ίδιος....»
Τρεις Μέρες Ευτυχίας
Σε μια πόλη που αποσυντίθεται, τρία νέες γυναίκες ψάχνουν διέξοδο. Η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την ''οικογένεια'' της που την εκδίδει. Η Αννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας. Η Βέρα, στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την κρυμμένη πραγματικότητα τής οικογένειας της. Μέσα σε τρεις μέρες οι πορείες τους διασταυρώνονται απροσδόκητα και τις οδηγούν σε μια βίαιη ενηλικίωση...
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Πρωταγωνιστούν: Α. Aϊδίνη, Ν. Ντρίζη, Κ. Φωτιάδη, Ε. Λίτσης, K. Ξυκομηνός, Λ. Πιστιόλα, Δ. Αγαρτζίδης, Κ. Ραντάνοβ, Α. Μαριανός, Δ. Γεωργαλάς, Α. Δημητροκάλης
Παραγωγή: Dna Films
Φωτογραφία: Γ. Φώτου
Μοντάζ: Σ. Μαγουλάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Α. Δημητpουλοπούλου
Μουσική: Dna lab
