Συνέντευξη στην Αντα Νταλιάκα, ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22800&subid=2&pubid=63377178
"Είναι μια σκληρή ταινία, που δεν χαϊδεύει", λέει ο σκηνοθέτης για τις "Τρεις μέρες ευτυχίας", που θα ανοίξουν τον κύκλο των ελληνικών ταινιών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x"
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τον Νοέμβριο κλείνει δύο χρόνια ζωής, ο Δημήτρης Αθανίτης επιστρέφει φέτος με το δράμα "Τρεις μέρες ευτυχίας", την έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, μετά την "Πόλη των θαυμάτων", το 2005, για την Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων. Oμως, η Αθήνα, μέσα από την εικόνα της οποίας συνηθίζει να φιλτράρει τις ιστορίες των ηρώων του, έχει αλλάξει. Ο ίδιος μας εξηγεί πώς.
Οι ηρωίδες σας είναι εγκλωβισμένες σε προσωπικά αδιέξοδα. Σε μια δυστυχισμένη φάση της ζωής τους, στην οποία αναζητούν την ευτυχία. Γιατί κάνατε μια τόσο απαισιόδοξη ταινία;
Οι "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" είναι πράγματι μια σκληρή ταινία. Μια ταινία που δεν χαϊδεύει. Ομως αυτό δεν την κάνει καθόλου απαισιόδοξη. Η Ιρίνα, η Αννα και η Βέρα είναι τρεις νέες γυναίκες που δεν αποδέχονται τους όρους που το περιβάλλον τους βάζει. Παλεύουν για να ζήσουν όπως αυτές θέλουν. Από αυτή την άποψη, η ταινία είναι βαθιά αισιόδοξη. Ασχετα από το αν θα φτάσουν την "ευτυχία", οι ηρωίδες μου είναι δυνατά πρόσωπα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν είναι καθόλου προσωπικά. Είναι κοινωνικά. Είναι τρεις ηρωίδες από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που βρίσκονται σε μια "ευτυχισμένη" φάση της ζωής τους. Μόνο που η πραγματικότητα εισβάλλει αμείλικτη.
Τι είναι για εσάς σήμερα η Αθήνα; Το μπλε χρώμα κάνει τα σχήματά της να φαίνονται ιδιαίτερα αποκρουστικά.
Η Αθήνα είναι ο καθρέφτης της ζωής μας. Οι αντιφάσεις της κοινωνίας μας, αυτά που ζούμε, αυτά που έζησαν άλλοι πριν από μας, είναι γραμμένα πάνω στους δρόμους, στα κτίρια, σε κάθε λεπτομέρεια της πόλης. Ψάχνω να βρω την ομορφιά μέσα σ' αυτό το παραμορφωμένο περιβάλλον, που σχεδόν έχουμε σταματήσει να βλέπουμε. Κι αν όλα είναι βουτηγμένα στο μπλε, είναι γιατί έτσι τα νιώθουν. Αν αυτό που βλέπουν μοιάζει με κόλαση, είναι γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το στόρι έχει τις γυναίκες σε πρώτο πλάνο, όπως συνηθίζετε στα έργα σας. Οι γυναίκες μοιάζουν να είναι τα θύματα, ενώ οι άντρες οι θύτες. Ισχύει αυτό;
Οσο και να υποκρινόμαστε ότι όλοι έχουμε τις ίδιες δυνατότητες και τις ίδιες ευκαιρίες, είναι δύσκολο να κρύψουμε ότι αυτός ο κόσμος παραμένει βασικά αντρικός. Οι γυναίκες έχουν έναν πολύπλοκο και απίστευτα πιο δύσκολο ρόλο σήμερα. Γι' αυτό τις βάζω σε πρώτο πλάνο. Δεν είναι, όμως, μόνο θύματα οι ηρωίδες μου. Είναι και θύτες. Είναι ευαίσθητες αλλά και σκληρές. Στην ουσία, είναι λιγότερο συμβιβασμένες από τους άντρες που έχουν δίπλα τους.
Τα οικογενειακά σχήματα που τις περιβάλλουν είναι κατεστραμμένα. Η οικογένεια ως εστία καταπίεσης είναι ένα ζήτημα που ανακύπτει στις ελληνικές ταινίες συχνά-πυκνά τελευταία.
Η οικογένεια βρίσκεται στην καρδιά της κρίσης που ζούμε. Η οικογένεια βρίσκεται πίσω από τη διαστρέβλωση όλων των αξιών. Η οικογένεια, με ή χωρίς εισαγωγικά, έχει βάλει το στενό συμφέρον στη θέση του κοινωνικού, σαν υπέρτατη αξία. Απέναντι στην οικογένεια επαναστατούν οι ηρωίδες μου. Εβαλα τρεις ιστορίες, τρεις ηρωίδες, πολύ διαφορετικές, από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους, γιατί δεν με ενδιέφερε να δείξω μια ατομική περίπτωση. Μέσα από τις ιστορίες τους, που όμως τελικά συνδέονται καθοριστικά, η οικογένεια αναδεικνύεται πηγή δυστυχίας.
Γυρίζετε ταινίες στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια. Πόσο δύσκολο σας ήταν να κάνετε αυτή την ταινία; Θα επιβιώσει το ελληνικό σινεμά από την οικονομική ανέχεια που πρέπει να αντιμετωπίσει;
Πάντα ήταν δύσκολο να κάνεις ταινίες στην Ελλάδα, τώρα πολύ περισσότερο. Το 1993 έκανα την πρώτη μικρού μήκους μου, με τίτλο "Φιλοσοφία". Το θέμα; Η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο πρόεδρος αναγγέλλει πτώχευση και καλεί στη μόνη εναπομένουσα δραστηριότητα. Φιλοσοφία! Μέσα από τον σαρκασμό της η ταινία ήταν προφητική. Αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ κι από οξυγόνο αυτήν τη στιγμή σαν κοινωνία είναι ένα νέο συλλογικό όραμα. Ναι, το σινεμά θα επιβιώσει, γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να αναπνέουμε, να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε. Η βράβευση του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου στο φεστιβάλ Βενετίας δείχνει τη δυναμική του ελληνικού σινεμά και την απόλυτη ανάγκη να υποστηριχθεί ο κινηματογράφος μας με κάθε τρόπο, ηθικά και υλικά. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι όρος επιβίωσης.
"ΚΑΝΑΜΕ ΜΙΑ ΤΟΜΗ"
"Ιδρύσαμε την Ακαδημία στηριζόμενοι μόνο στον εαυτό μας. Δεν απευθυνθήκαμε στο κράτος, δεν απευθυνθήκαμε σε κανέναν φορέα. Κάναμε μια τομή, φέρνοντας αξιοκρατία και τελείως άλλο ύφος και ήθος". Ο Δ. Αθανίτης σχολιάζει τη 2χρονη πορεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Το δράμα "Τρεις μέρες ευτυχίας" ανοίγει τoν κύκλο των προβολών των ελληνικών ταινιών στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X. Την ερχόμενη Παρασκευή ο Δημήτρης Αθανίτης και οι υπόλοιποι συντελεστές του φιλμ θα βρίσκονται στον κινηματογράφο Απόλλων για να το παρουσιάσουν. Η υπόθεση επικεντρώνεται σε τρεις διαφορετικές γυναίκες -την πόρνη μετανάστρια Ιρίνα (Νικόλ Ντρίζι), τη φοιτήτρια Βέρα (Κατερίνα Φωτιάδη), που χάνει τη μητέρα της (Λουκία Πιστιόλα), και την Aννα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη), που ετοιμάζεται να παντρευτεί- καθώς οι ζωές τους δοκιμάζονται καθοριστικά κατά τη διάρκεια τριών ημερών στην πόλη της Αθήνας.
adaliaka@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22800&subid=2&pubid=63377178
"Είναι μια σκληρή ταινία, που δεν χαϊδεύει", λέει ο σκηνοθέτης για τις "Τρεις μέρες ευτυχίας", που θα ανοίξουν τον κύκλο των ελληνικών ταινιών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x"
Ο Δημήτρης Αθανίτης δηλώνει πως οι "Τρεις μέρες ευτυχίας" είναι μια ταινία βαθιά αισιόδοξη
Οι ηρωίδες σας είναι εγκλωβισμένες σε προσωπικά αδιέξοδα. Σε μια δυστυχισμένη φάση της ζωής τους, στην οποία αναζητούν την ευτυχία. Γιατί κάνατε μια τόσο απαισιόδοξη ταινία;
Οι "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" είναι πράγματι μια σκληρή ταινία. Μια ταινία που δεν χαϊδεύει. Ομως αυτό δεν την κάνει καθόλου απαισιόδοξη. Η Ιρίνα, η Αννα και η Βέρα είναι τρεις νέες γυναίκες που δεν αποδέχονται τους όρους που το περιβάλλον τους βάζει. Παλεύουν για να ζήσουν όπως αυτές θέλουν. Από αυτή την άποψη, η ταινία είναι βαθιά αισιόδοξη. Ασχετα από το αν θα φτάσουν την "ευτυχία", οι ηρωίδες μου είναι δυνατά πρόσωπα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν είναι καθόλου προσωπικά. Είναι κοινωνικά. Είναι τρεις ηρωίδες από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που βρίσκονται σε μια "ευτυχισμένη" φάση της ζωής τους. Μόνο που η πραγματικότητα εισβάλλει αμείλικτη.
Τι είναι για εσάς σήμερα η Αθήνα; Το μπλε χρώμα κάνει τα σχήματά της να φαίνονται ιδιαίτερα αποκρουστικά.
Κώστας Ξυκομηνός και Λουκία Πιστιόλα στο φιλμ
Το στόρι έχει τις γυναίκες σε πρώτο πλάνο, όπως συνηθίζετε στα έργα σας. Οι γυναίκες μοιάζουν να είναι τα θύματα, ενώ οι άντρες οι θύτες. Ισχύει αυτό;
Οσο και να υποκρινόμαστε ότι όλοι έχουμε τις ίδιες δυνατότητες και τις ίδιες ευκαιρίες, είναι δύσκολο να κρύψουμε ότι αυτός ο κόσμος παραμένει βασικά αντρικός. Οι γυναίκες έχουν έναν πολύπλοκο και απίστευτα πιο δύσκολο ρόλο σήμερα. Γι' αυτό τις βάζω σε πρώτο πλάνο. Δεν είναι, όμως, μόνο θύματα οι ηρωίδες μου. Είναι και θύτες. Είναι ευαίσθητες αλλά και σκληρές. Στην ουσία, είναι λιγότερο συμβιβασμένες από τους άντρες που έχουν δίπλα τους.
Τα οικογενειακά σχήματα που τις περιβάλλουν είναι κατεστραμμένα. Η οικογένεια ως εστία καταπίεσης είναι ένα ζήτημα που ανακύπτει στις ελληνικές ταινίες συχνά-πυκνά τελευταία.
Η οικογένεια βρίσκεται στην καρδιά της κρίσης που ζούμε. Η οικογένεια βρίσκεται πίσω από τη διαστρέβλωση όλων των αξιών. Η οικογένεια, με ή χωρίς εισαγωγικά, έχει βάλει το στενό συμφέρον στη θέση του κοινωνικού, σαν υπέρτατη αξία. Απέναντι στην οικογένεια επαναστατούν οι ηρωίδες μου. Εβαλα τρεις ιστορίες, τρεις ηρωίδες, πολύ διαφορετικές, από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους, γιατί δεν με ενδιέφερε να δείξω μια ατομική περίπτωση. Μέσα από τις ιστορίες τους, που όμως τελικά συνδέονται καθοριστικά, η οικογένεια αναδεικνύεται πηγή δυστυχίας.
Γυρίζετε ταινίες στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια. Πόσο δύσκολο σας ήταν να κάνετε αυτή την ταινία; Θα επιβιώσει το ελληνικό σινεμά από την οικονομική ανέχεια που πρέπει να αντιμετωπίσει;
Πάντα ήταν δύσκολο να κάνεις ταινίες στην Ελλάδα, τώρα πολύ περισσότερο. Το 1993 έκανα την πρώτη μικρού μήκους μου, με τίτλο "Φιλοσοφία". Το θέμα; Η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο πρόεδρος αναγγέλλει πτώχευση και καλεί στη μόνη εναπομένουσα δραστηριότητα. Φιλοσοφία! Μέσα από τον σαρκασμό της η ταινία ήταν προφητική. Αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ κι από οξυγόνο αυτήν τη στιγμή σαν κοινωνία είναι ένα νέο συλλογικό όραμα. Ναι, το σινεμά θα επιβιώσει, γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να αναπνέουμε, να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε. Η βράβευση του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου στο φεστιβάλ Βενετίας δείχνει τη δυναμική του ελληνικού σινεμά και την απόλυτη ανάγκη να υποστηριχθεί ο κινηματογράφος μας με κάθε τρόπο, ηθικά και υλικά. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι όρος επιβίωσης.
"ΚΑΝΑΜΕ ΜΙΑ ΤΟΜΗ"
"Ιδρύσαμε την Ακαδημία στηριζόμενοι μόνο στον εαυτό μας. Δεν απευθυνθήκαμε στο κράτος, δεν απευθυνθήκαμε σε κανέναν φορέα. Κάναμε μια τομή, φέρνοντας αξιοκρατία και τελείως άλλο ύφος και ήθος". Ο Δ. Αθανίτης σχολιάζει τη 2χρονη πορεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Το δράμα "Τρεις μέρες ευτυχίας" ανοίγει τoν κύκλο των προβολών των ελληνικών ταινιών στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X. Την ερχόμενη Παρασκευή ο Δημήτρης Αθανίτης και οι υπόλοιποι συντελεστές του φιλμ θα βρίσκονται στον κινηματογράφο Απόλλων για να το παρουσιάσουν. Η υπόθεση επικεντρώνεται σε τρεις διαφορετικές γυναίκες -την πόρνη μετανάστρια Ιρίνα (Νικόλ Ντρίζι), τη φοιτήτρια Βέρα (Κατερίνα Φωτιάδη), που χάνει τη μητέρα της (Λουκία Πιστιόλα), και την Aννα (Αλεξάνδρα Αϊδίνη), που ετοιμάζεται να παντρευτεί- καθώς οι ζωές τους δοκιμάζονται καθοριστικά κατά τη διάρκεια τριών ημερών στην πόλη της Αθήνας.
- ΠΕΜΠΤΗ Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ
adaliaka@pegasus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου