Οι Τρεις μέρες ευτυχίας είναι η πιο ώριμη ταινία του Δημήτρη Αθανίτη. Ένα hommage του σκηνοθέτη στην αρρώστια της εποχής μας, την κατάθλιψη, που βλέπεται όπως θα ακουγόταν και μια Συμφωνία του Gustav Mahler. Μία ταινία, επίσης, που θα μπορούσε να είναι σπονδυλωτή, αν οι τρεις παράλληλες ιστορίες των τριών αντίστοιχων ηρωίδων δεν διασταυρώνονταν μεταξύ τους: μιας νεαρής φοιτήτριας που επιστρέφει στο πατρικό της ύστερα από το θάνατο της μητέρας της σε μια άτυχη στιγμή. Μόνο που δεν αργούμε να καταλάβουμε ότι αυτός ο θάνατος δεν ήταν ακριβώς ατύχημα, αλλά αυτοκτονία, καθώς η μητέρα της είχε βάλει ντέτεκτιβ να παρακολουθεί τον άνδρα της κι έτσι ανακάλυψε πως αυτός πλήρωνε καθημερινά μία συγκεκριμένη πόρνη για τις συνευρέσεις τους σε ξενοδοχεία. Της Ιρίνας, της Ρωσίδας πόρνης, που μεταξύ άλλων πήγαινε και με τον πατέρα της φοιτήτριας και που ονειρεύεται να φύγει για τον Καναδά μαζί με τον νταβατζή της. Κι αυτή, όμως, δεν θα αργήσει να γίνει μάρτυρας της δολοφονίας του φίλου της από τη ρωσική μαφία. Τέλος, υπάρχει και μία ακόμη κοπέλα, εμφανώς καταθλιπτική, που αποφασίζει τελευταία στιγμή και για κάπως ανεξήγητους λόγους να τινάξει στον αέρα τη σχέση της και τον σχεδιασμένο γάμο της. Βοηθούμενος πολύ από το δυνατό καστ (Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Νικολίτσα Δρίζη, Κατερίνα Φωτιάδη, Ερρίκος Λίτσης κ.α.), την αριστοτεχνική blue-black φωτογραφία (blue=θλίψη, αντικατοπτρισμός εν ολίγοις της ψυχολογίας των προσώπων) και τη μουσική των DNA, ο Αθανίτης έκανε μια πολύ όμορφη ταινία σπάνιας ατμόσφαιρας, η οποία δυστυχώς αναδεικνύει και την ασχήμια των καιρών μας. Θέλω να πω ότι λίγοι μάλλον είναι αυτοί που θα εκτιμήσουν, όπως της αρμόζει, την ωδή του σκηνοθέτη στη μελαγχολία και τις προδομένες ανθρώπινες σχέσεις, έτσι σαστισμένοι και αποκοντριασμένοι πού 'χουν γίνει από την επίπλαστη χαρά και ευμάρεια της τηλεόρασης τους. Οι Τρεις μέρες ευτυχίας ή, σωστότερα, τα 90 λεπτά μιας γόνιμης, μπεργκμανικού τύπου, κατάθλιψης του Αθανίτη δεν πολιτικολογούν, ούτε κοινωνιολογούν στον αέρα. Στοχεύουν στον Άνθρωπο μέσα από την ευαίσθητη γυναικεία ψυχοσύνθεση κι ακόμη κι όταν διανθίζονται με events βίας, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σύρουν το χορό μιας αρχαίας τραγωδίας στην καρδιά της μελαγχολικής Αθήνας.
* δεν έχει προγραμματιστεί επαναληπτική προβολή για τις Τρεις μέρες ευτυχίας στις Νύχτες Πρεμιέρας. Δείτε την ταινία οπωσδήποτε όποτε βγει κανονικά στις αίθουσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου