Στιγμές Ευτυχίας... στα Πετράλωνα

http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_230911

Η Νικολίτσα Ντρίζη μιλά για τα δύσκολα γυρίσματα, για την Αθήνα και για τις δικές της Μέρες Ευτυχίας.

Metropolis, Αλέξανδρος Χαντζής

Στην καινούργια ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει για τον Καναδά. Εκτός μεγάλης οθόνης, η Νικολίτσα Ντρίζη που την υποδύεται μας μιλάει για τις δικές της μέρες ευτυχίας στην Αθήνα.

Κάθε συνάντηση στα Πετράλωνα είναι και μια στιγμή ευτυχίας. Αν αυτό συνδυάζεται με πρωινό καφέ στην πλατεία Μερκούρη, με ήλιο και συζήτηση για σινεμά, τότε η ευτυχία μπορεί να κρατήσει μέχρι και τρεις ολόκληρες μέρες. Με την ηθοποιό Νικολίτσα Ντρίζη συναντηθήκαμε υπό αυτές τις υπέροχες συνθήκες και μιλήσαμε, μεταξύ άλλων, για την καινούργια ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με την Κατερίνα Φωτιάδη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

Στην ταινία, που παρακολουθήσαμε σε πρώτη προβολή στο 17^ο Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, η Νικολίτσα Ντρίζη υποδύεται την Ιρίνα, μια νεαρή κοπέλα που θέλει να φύγει για τον Καναδά μακριά από τους ανθρώπους που την εκδίδουν. Από την ταινία και τα δύσκολα γυρίσματα της (πολλές σκηνές βίας) ξεκίνησε και η κουβέντα μας. «Αυτό που αισθάνθηκα ότι έγινε με αυτήν την ταινία –μέσα από τις πολλές πρόβες και συζητήσεις με τον Δημήτρη Αθανίτη- είναι ότι έφτασε μια στιγμή που ξέραμε και οι δυο ότι διαβάζαμε το ίδιο σενάριο. Δεν είχε ο καθένας άλλο πράγμα στο μυαλό του. Είχαμε μια κοινή ματιά απέναντι σε αυτό που κάναμε, το οποίο βοήθησε πάρα πολύ.», αναφέρει η Νικολίτσα, συμπληρώνοντας πως έτσι η μετάβαση από τις πρόβες στα γυρίσματα υπήρξε πάρα πολύ καλή. Στην ταινία, η Ιρίνα συνδέεται άθελα της με τις άλλες δύο γυναίκες της ταινίας και οδηγούνται όλες μαζί απότομα στην ωριμότητα. «Ένα από τα πράγματα που δείχνει αυτή η ταινία είναι πως ένας άνθρωπος, τον οποίο πιθανόν να μην ξέρεις καθόλου, μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει τη ζωή σου».

Με θητεία στο «Τhe last porn movie» του Κώστα Ζάππα, αλλά και στο «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη, τη ρωτάω αν νιώθει ότι επιλέγεται από σκηνοθέτες για δύσκολους ρόλους και δύσκολες ταινίες. «Καταρχάς, κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του», διευκρινίζει. «Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να κρίνω αν ο ρόλος είναι εύκολος ή δύσκολος. Συγκεκριμένα, με το «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» υπήρξε τόσο καλή η συνεργασία με τον Δημήτρη και τους άλλους ηθοποιούς, που οι δύσκολες σκηνές βγήκαν αβίαστα, παρά τους αρχικούς μου φόβους. Αισθανόμουν ασφαλής με όλους τους συνεργάτες μου».

Όπως και οι άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, έτσι και αυτή έχει φόντο την Αθήνα. Μια Αθήνα που, όπως και οι ψυχές των κατοίκων της, έχει όλους τους τόνους του μπλε χρώματος και φαίνεται να υπομένει τα πάντα. «Η Αθήνα είναι άσχημη πόλη», αρχίζει να λέει η Νικολίτσα, αλλά αμέσως διευκρινίζει πως την αγαπάει περισσότερο από τον τόπο καταγωγής της, την Πάτρα. «Έχω συνδέσει την Αθήνα με πράγματα που ήθελα να κάνω και ανθρώπους που γνώρισα. Έχει πολύ ωραία σημεία, όπως τα Πετράλωνα ή κάποια πάρκα, αλλά είναι πολύ σκληρή πόλη. Το πιο δύσκολο είναι η καθημερινότητα, που σου επιβάλλει ρυθμούς που δεν αντέχεις σωματικά. Κάθε μέρα πρέπει να κάνεις μια μικρή υπέρβαση. Παρόλα αυτά, την αγαπώ».

Η ώρα περνάει και φτάνει ο αποχαιρετισμός. Άλλη μια στιγμή ευτυχίας στα Πετράλωνα έφτασε στο τέλος της.