http://www.e-go.gr/cinemag/summary1.asp?catid=10167&subid=2&pubid=128774618
Τρεις νέες γυναίκες, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αλλά εξ ίσου μπερδεμένες, ζουν τρεις φορτισμένες μέρες στην Αθήνα του σήμερα, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της ευτυχίας τους.
Αθήνα, 2004. Μια πόλη μεθυσμένη από τα –ψεύτικα, όπως αποδείχτηκε- επιτεύγματα της, γιορτάζει με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες τη νέα εποχή που έρχεται, την πανηγυρική αναγγελία ότι όλα αλλάζουν. Ο Δημήτρης Αθανίτης ( «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», 1997) ξεκίνησε τα σχέδια για τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», μια σπονδυλωτή ταινία που συμμετέχει στις Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, αποτυπώνοντας προφητικά αυτό που έμελλε να έρθει μετά την ευφορία· αυτό που τώρα είναι εδώ. «Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι ορίζουμε τη ζωή μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεν είμαστε εμείς τα αφεντικά. Έτσι και με τη χώρα. Δε νομίζω ότι φανταζόμασταν πριν από τρία-τέσσερα χρόνια αυτό το αδιέξοδο, τη διάψευση που υπάρχει τώρα. Νομίζαμε ότι οδηγούσαμε τη ζωή μας κάπου, αλλά τελικά δεν ήμαστε εμείς που την οδηγούσαμε», λέει ο σκηνοθέτης.
Την ίδια ψευδαίσθηση τρέφουν και οι πρωταγωνίστριες της ταινίας, τρεις νέες γυναίκες, φαινομενικά άγνωστες μεταξύ τους, που παλεύουν απεγνωσμένα να βρουν τη μελλοντική τους ευτυχία σε μια πόλη γυμνή και αφιλόξενη. Η Βέρα βλέπει τον κόσμο της να ανατρέπεται, όταν η μητέρα της πεθαίνει με βίαιο τρόπο. Η Άννα προσπαθεί να ξορκίσει τη μέχρι τώρα δυστυχισμένη οικογενειακή της ζωή με τον επερχόμενο γάμο της. Η Ιρίνα υπομένει την πιο ταπεινωτική μοίρα απ’όλες, ενώ σφίγγει τα δόντια και κάνει σχέδια να αποδράσει από την εφιαλτική της ζωή προς το όνειρο, που είναι γι’αυτήν ο Καναδάς.
Όλα αυτά διαδραματίζονται φιλτραρισμένα σε διαφορετικούς τόνους του μπλε, που δημιουργούν ένα αποτέλεσμα απόκοσμο, μελαγχολικό. «Μέσα απ’αυτό το μπλε χρώμα περνάει μια ατμόσφαιρα στην ταινία και στην εικόνα της πόλης που κινηματογραφείς, που αντανακλά αυτό που υπάρχει από κάτω, στην ψυχή των ανθρώπων».
Στην αναζήτηση της φευγαλέας ευτυχίας, και οι τρεις θα πρέπει να φύγουν μακριά από τις οικογένειες που τις βαραίνουν- είτε τις πραγματικές οικογένειες είτε την κατά συνθήκη, στην περίπτωση της Ιρίνα. «Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι το άμεσο περιβάλλον τους και το πώς διαμορφώνει το πλαίσιο απέναντι στο οποίο πρέπει κανείς να επαναστατήσει. Περίεργος χώρος η ελληνική οικογένεια: μέσα από την προστασία της προκύπτει ένας ευνουχισμός, μια τερατογένεση, μια φυλακή».
«Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το φεστιβάλ, γιατί είχα και μια ιδιαίτερη σχέση με τον ιδρυτή του, τον Γιώργο Τζιώτζιο. Έχει κατακτήσει πραγματικά ένα πάραπολύ ζωντανό κοινό στην Αθήνα και κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τις ελληνικές ταινίες, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό. Ειλικρινά χαίρομαι που η ταινία μου θα κάνει πρεμιέρα εκεί.»
'Εχουμε την αίσθηση ότι ορίζουμε τη ζωή μας χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεν είμαστε εμείς τα αφεντικά. Έτσι και με τη χώρα. Δε νομίζω ότι φανταζόμασταν πριν από τρία-τέσσερα χρόνια αυτό το αδιέξοδο, τη διάψευση που υπάρχει τώρα. Νομίζαμε ότι οδηγούσαμε τη ζωή μας κάπου, αλλά τελικά δεν ήμαστε εμείς που την οδηγούσαμε.'
Τρεις νέες γυναίκες, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά εξ ίσου μπερδεμένες, ζουν τρεις φορτισμένες μέρες στην Αθήνα του σήμερα, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της ευτυχίας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου